Landenweb.nl

NOVA SCOTIA
 

Basisgegevens
  Officiële
  landstaal		  Engels
  Hoofdstad  Halifax
  Oppervlakte  55.283 km²
  Inwoners  958.400
  (mei 2019)
  Munteenheid  Canadese dollar
  (CAD)
  Tijdsverschil  -5
  Web  .ca
  Code.  CA-NS
  Tel.  +1

Populaire bestemmingen CANADA

AlbertaBritish columbiaManitoba
New brunswickNewfoundland en labradorNorthwest-territories
Nova scotiaNunavutOntario
Prince edward islandQuebecSaskatchewan
Yukon

Geografie en Landschap

Geografie

Nova Scotia is een van de zeeprovincies (Maritime Provinces), een schiereiland van ruim 55.000 km2. Een deel van Nova Scotia, Cape Breton, is een eiland, en wordt van de rest van de provincie gescheiden door de Strait of Canso. De rest is met het vasteland verbonden door de landengte van Chignecto.

advertentie

Nova Scotia SatellietfotoPhoto: Publiek domein

Landschap

De provincie is heuvelachtig en vormt het noordeinde van het Appalachen-gebergte. De kustlijn is rotsachtig met veel inhammen of ‘coves’ en eilandjes. In het binnenland liggen 400 meren.

Centraal Nova Scotia beslaat de kustlijn langs de Northumberland Strait, waar veel stranden met warm zeewater zijn. De kust van het Minas Basin heeft een van de hoogste getijden ter wereld met op sommige plaatsen een verschil van eb en vloed van 15 meter.

Dartmouth is een stad met maar liefst vierhonderd meren en meertjes binnen haar grenzen. De 330 kilometer lange Lighthouse Route loopt langs baaien, inhammen en fjorden. Kejimkujik National park is een reservaat met stranden, lage getijden, zoutbanken, groene bossen en lagunes. Het stadje Amherst kijkt uit over het grootste moerasgebied ter wereld, Tantramar. Cape Breton, het grootste eiland van Nova Scotia, behoort qua natuurschoon tot de indrukwekkendste van Canada. Het park ligt over de hele breedte van het topje van het eiland. Tussen de twee kusten ligt een ‘highland plateau’ van bossen, meren, moerassen en riviervalleien.

advertentie

Kustlandschap Cape Breton, Nova ScotiaPhoto: Tony Webster CC 2.0 Generic no changes made

Halifax is de hoofdstad en de grootste stad van de provincie, gelegen aan een enorme zeehaven die het gehele jaar ijsvrij is. Zusterstad Darmouth ligt aan de andere kant van de baai; de twee steden zijn verbonden door twee hangbruggen.

Klimaat en Weer

Het maritieme klimaat van Nova Scotia wordt uiteraard sterk beïnvloed door de St. Lawrence-Golf in het noorden, de Fundy-baai in het westen en de Atlantische Oceaan in het zuiden en westen.

Het water van de Atlantische Oceaan en de Fundy-baai is relatief koud (8-12°C), waardoor het in het zuidwesten koel blijft in de zomer. In januari wordt de temperatuur getemperd door hetzelfde water. Het oosten, zuiden en zuidoosten heeft te maken met de Warme Golfstroom (16°C). Van januari tot en met maart is het water van de St. Lawrence-Golf en de Straat van Northumberland bedekt met ijs.

Langs de kust bedraagt de temperatuur in januari gemiddeld -4 tot -6°C. De zomers zijn relatief koel, rond de 20°C langs de kust en landinwaarts tot 25°C.

De natste plaats van Nova Scotia is Cape Breton Island met ca. 1600 mm neerslag per jaar. Ook de zuidelijke kuststreek ontvangt ca. 1550 mm neerslag per jaar. De noordkust van de Straat van Northumberland ontvangt minder dan 1000 mm neerslag per jaar.

Neerslag valt iets vaker in de late herfst en aan het begin van de winterperiode. Ca. 15% van alle neerslag valt in Nova Scotia als sneeuw, op Cape Breton Island 30%. Langs de warme Atlantische kust en rond de Fundy-baai valt ’s winter in totaal ongeveer 150 cm, landinwaarts ongeveer 250 cm. De hoger gelegen gebieden zoals de Cobequid Mountains en de Cape Breton Highlands ontvangen meer dan 300 cm sneeuw per jaar. De sneeuwperiodes (periode met meer dan 2,5 cm sneeuw) verschillen aanzienlijk: 110 dagen langs de zuidkust en 140 dagen landinwaarts.

Sneeuwvalextremen:

Halifax heeft een terechte reputatie als zijnde een mistige stad. Halifax International Airport telt ca. 122 mistdagen per jaar. Andere ‘mistige’ steden zijn Yarmouth (118 dagen), Canso (115) en Sydney (80). De periode halverwege de lente tot het begin van de zomer is de mistigste tijd.

Door de vele mistdagen valt het aantal zonuren natuurlijk tegen, tussen 1700 en 1969 uren per jaar. Juli is landinwaarts de zonnigste maand, aan de kust is dat augustus. Het aantal zonloze dagen (minder dan 5 minuten per dag) bedraagt 75-90 per jaar, met name in de periode november-februari. Het aantal zonnige dagen bedraagt 130-160 per jaar, met name in de periode juli-oktober.

Planten en Dieren

Digby is de vissersplaats waar de voornaamste vangst de sint-jakobsschelp is. De kustwateren van Long Island en Brier Island zijn rijk aan vinvissen, dwergvinvissen, bultruggen en de zeldzame noordkapers.

Lake Ainslee trekt tal van vogels, waaronder visarenden en ijsduikers.

Cape Smokey en Tern Rock, op de landtong Middle Head, is een broedplaats van visdiefjes en noordse sternen.

Geschiedenis

Ruim 386 jaar geleden claimde koning James I van Engeland een gebied in de Atlantische Oceaan als deel van Schotland en doopte het ‘New Scotland’. Deze naam van deze provincie van Canada veranderde in de loop der tijd in Nova Scotia.

Zie verder ook de geschiedenis van Canada op Landenweb.

Bevolking

advertentie

Canada - Masker Irokezen Foto: FA2010 in het publieke domein

De oorspronkelijke bewoners van Canada zijn de indianen en de Inuit (eskimo's), die samen ruim 4% van de bevolking uitmaken.

De indianen in Canada zijn ruwweg in twee groepen te verdelen: de landbouwers en de jagers. De eerste groep, waarvan de Irokezen de grootste stam vormden, leefde met name in wat nu Zuid-Ontario is en langs de St. Lawrence-rivier. Ze woonden in dorpen en leefden voornamelijk van de landbouw. Deze landbouwers kwamen als eerste in contact met de Europeanen en in de loop der tijd vond er een zekere mate van integratie plaats.

De vele stammen die over de uitgestrekte prairies dwaalden leefden van de jacht. Het waren jagers en verzamelaars, echte nomaden, die meetrokken met de bron van hun bestaan: de bizonkudden. De bizon gaf de indianen alles wat ze nodig hadden: zijn vlees was hun voedsel en zijn huid werd gebruikt voor kleding en voor tenten (wigwams of teepee’s) waar ze in leefden.

Op dit moment staan ca. 300.000 personen als indiaan geregistreerd. Ze zijn verdeeld over ca. 600 stammen, de zogenaamde ‘First Nations’, en wonen in ca. 2300 reservaten.

De verdeling van de indiaanse bevolking verschilt enorm per provincie. Het merendeel van de indianen woont in de provincies Ontario, Manitoba, Saskatchewan, Alberta, British Columbia en het Yukon Territory. Een klein aantal, voornamelijk in het noorden, leidt nog een nomadisch bestaan als jager. De belangrijke indianenstammen zijn: Algonquins uit Ontario, Abénaquis en Iroquois uit Québec, Micmacs uit New Brunswick, Kananaskis uit Alberta en Coquitlam en Matsqui uit British Columbia.

Canada - Inuit op sleeFoto: Ansgar Walk CC 2.5 Generic no changes made

De eerste groep mongolide bewoners van het noorden stak in een relatief warme periode vanuit Azië de Beringstraat over. Deze nomaden worden ook wel de pre-Dorset genoemd en verspreidden zich in noordelijke richting over de arctische archipel en in oostelijke richting tot in Groenland. Ze jaagden op zeehonden en visten in de Noordelijke IJszee. Ca. 1500 v.Chr. werd het in het noorden kouder, waardoor ze gedwongen waren zuidwaarts naar het vasteland te trekken. In deze periode ontwikkelden de pre-Dorset zich tot de inheemse Dorset-cultuur en begonnen op kariboes te jagen.

De Dorset zijn echter niet de directe voorouders van de Inuit. Dat waren de Thule, eveneens een mongolide volk, die rond 1000 n. Chr. vanuit Alaska naar het weer warmer geworden poolgebied trokken. Zij jaagden op zeezoogdieren als walrussen, zeehonden en walvissen.

De Thule verspreidden zich snel over het noorden van Canada en namen daar de plaats in van de Dorset, die inmiddels langs de kust van Labrador naar Newfoundland waren getrokken. In tegenstelling tot de Dorset leefden zij in vrij grote nederzettingen langs de kust, terwijl de Dorset in kleine familiegroepen leefden. Rond 1500 diende zich weer een koudere periode aan en de Thule pasten zich aan die nieuwe omstandigheden aan en gingen in kleinere groepen leven en werden halfnomadisch. Deze mensen noemden zich als eerste ‘Inuit’.

De Inuit kozen de poolstreek als hun leefgebied, en bleven daar ondanks het barre klimaat tot op de dag van vandaag wonen. Tegenwoordig wonen bijna alle Inuit in dorpen, waarvan de meeste gevestigd zijn op plaatsen waar militaire bases lagen of, langer geleden, handelsposten en missieposten. Zo ondernemen nog steeds lange tochten om op zeehonden te jagen of om te vissen, maar beschikken dankzij satelliet, televisie, telefoon en andere telecommunicatietechnieken over de meeste moderne gemakken.

De Inuit, dat ‘het volk’ betekent, omvatte in 1991 49.255 zielen, van wie de meeste in de Northwest Territories wonen, in Noord-Québec en in Labrador. De Inuit zijn verdeeld in zeven groepen, die zich van elkaar onderscheiden door subtiele verschillen in cultuur en levenswijze: de Copper, Caribou, Iglulik, Mackenzie, Baffin, Labrador en Netselik. In 1996 kregen de Inuit toestemming van de federale regering om in 1999 zelfbestuur op te zetten in de nieuw te vormen provincie Nunavut, wat letterlijk ‘ons land’ betekent. Zowel de indianen als de Inuit staan onder de hoede van een speciaal regeringslichaam, dat over geldmiddelen beschikt ten behoeve van onderwijs, medische verzorging en economische ontwikkeling.

Metis-gevangenen CanadaFoto: Publiek domein

Tot de autochtone volken van Canada behoren ook de Métis, ca. 200.000 personen van gemengd indiaans-Franse afkomst.

Het Métis-volk ontstond toen Frans-Canadese ‘coureurs des bois’ (vrijwel alleen mannen) zich vestigden op de prairies met indiaanse vrouwen.

Ze leefden als vrije mensen, hadden geen koning, bevelhebber of stamhoofd. Ze leefden van de producten uit de bossen en verkochten of ruilden dat voor o.a. kleren, geweren en zout.

Door deze levenswijze waren de Métis meer een ‘native nation’ dan een typisch Europese gemeenschap, hoewel ze een creools-Franse taal spraken (mistchiff = métis) en katholiek bleven.

Een citaat van de bekende Métis, Louis Riel, zegt genoeg over hoe de Métis zich voelen als een authentiek Canadees volk:

“What matter is it what part of our blood is European or indian? We are the Métis. Our people was born in the pariries”.

Bijna de gehele huidige bevolking van Canada bestaat uit immigranten en hun nakomelingen. Ruim 25% is van Britse en Ierse afkomst, ca. 24% is van oorsprong Frans, 4% Duits, 3% Italiaans, 2% Oekraïens, 1,4% Nederlands. Ongeveer een kwart miljoen Canadezen zijn van oorsprong Nederlander en zij wonen voornamelijk in de provincies Ontario en Québec. Vancouver heeft met 100.000 zielen de op een na grootste Chinese gemeenschap buiten het Verre Oosten, net na die van San Francisco. De immigratiepolitiek van de regering is erop gericht slechts zoveel immigranten toe te laten als er voor de landseconomie verenigbaar is.

Na 1945 heeft Canada ca. 4,6 miljoen immigranten toegelaten, met als topjaren 1957 (ca. 280.000) en 1992 (ca. 252.000). Sinds de jaren zeventig loopt het aantal immigranten uit Europa terug, en op dit moment komt het grootste deel uit Azië. De meeste immigranten vestigen zich in de provincies Ontario, Québec, British Columbia en Alberta.

Het aantal niet in Canada geboren inwoners schommelt rond de 15%. De meeste immigranten vestigen zich in Toronto, Montréal en Vancouver.

Het inwoneraantal van Canada bedroeg in 2017 35, 6 miljoen. De bevolkingsdichtheid bedraagt ca. 4 inwoners per km2. Tweederde van het enorme land is vrijwel onbewoond. De jaarlijkse bevolkingsgroei bedroeg in de 2017 0,73%. De levensverwachting bij geboorte is 84,7 jaar voor vrouwen en 79,3 voor mannen. (2017)

De bevolkingsspreiding is zeer ongelijk. Het overgrote deel van het land, met name het noorden, is zeer dun bevolkt. Het gemiddelde aantal inwoners per km2 bedraagt bijna 4 inwoners, maar Nunavut heeft bijvoorbeeld een bevolkingsdichtheid van 0,013 inwoners per km2. Het aantal geboortes per 1000 inwoners bedraagt 10,3 het aantal sterfgevallen 8,7 per 1000 inwoners. (2017)

De opbouw van de bevolking is als volgt:

Canada Toronto MetropoolFoto: Publiek domein

Het grootste deel van de bevolking is geconcentreerd in een relatief kleine strook langs de zuidgrens. Ruim 80% van de Canadezen woont niet meer dan 200 kilometer van de grens met de Verenigde Staten vandaan. Het zwaartepunt ligt in het gebied van de St. Lawrence en bij de Grote Meren: hier bevinden zich zeven van de vijftien grote agglomeraties die Canada telt. De stedelijke bevolking omvat 81% van het totale inwoneraantal. Het zwaartepunt ligt in de provincies Ontario en Québec, met achtereenvolgens 36% en 26% van het totale inwoneraantal.

Tien grootste agglomeraties (2016):

Percentage per provincie van de Canadese bevolkingFoto: Hwy43 CC 3.0 Unported no changes made

Een bijzondere groep vormen de ca. 600.000 Acadiërs. Acadia was het oostelijke deel van voormalig Frans Canada, gekoloniseerd vanaf 1604 en in 1713 gedeeltelijk toegewezen bij de Vrede van Utrecht. Het grondgebied kwam overeen met de huidige kustprovincies Nova Scotia en New Brunswick, en vormde het onderwerp van voortdurende conflicten tussen Engeland en Frankrijk, dat Nova Scotia verloor bij de Vrede van Utrecht.

In 1755 weigerden ca. 18.000 Fransen trouw te betonen aan Engeland, waarna ze gedeporteerd werden naar andere Britse kolonies, met name naar Louisiana in de Verenigde Staten.

Bij de Vrede van Parijs, in 1763, viel Acadia definitief in Engelse handen. Tegenwoordig wonen er ongeveer 1 miljoen Acadiërs in Louisiana, 300.000 op het grondgebied van het voormalige Acadia en evenveel in de rest van Canada.

Taal

Canada TweetaligFoto: Publiek domein

Meer dan 92% van de bevolking vabn Nova Scotia spreekt Engels, bijna 4 % Frans en de rest spreekt overige talen.

Canada kent twee officiële talen, Engels en Frans. Frans is de moedertaal van 24% van de bevolking, Engels van 63% van de bevolking.

Canadezen hebben hun eigen kenmerkende accent, maar het geschreven Canadees-Engels lijkt erg veel op het Engels in Engeland. Buiten Québec hebben steeds minder mensen Frans als moedertaal, en hoewel er nog Franstalige gemeenschappen voorkomen in de maritieme provincies, Manitoba en Ontario, is de taal in sommige gebieden sterk beïnvloed door het Engels op het gebied van woorden en zinsbouw. Dit heeft geleid tot een voor een buitenstaander onbegrijpelijke mengtaal die ‘franglais’ wordt genoemd.

Op aandrang van de Franstaligen uit Québec besliste de Canadese federale regering in 1969 om heel Canada officieel tweetalig te maken.

Frans is de officiële taal in Québec, maar in de rest van Canada overheerst de Engelse taal. Het regeringscentrum Ottawa is tweetalig, want alle ambtenaren moeten zowel het Frans als het Engels beheersen.

Het Frans is in de loop der tijden sterk veranderd. Met name in de grote steden gebruiken de ‘Canadiens’ steeds meer anglicismen. Sommige woorden die in Frankrijk al verouderd zijn, worden hier nog wel gebruikt, zoals ‘charette’ voor kiepwagen en ‘fin-de-semaine’ in plaats van ‘le weekend’. Verder bestaat er een enorme variatie in het soort Frans dat er gesproken wordt. In de loop der tijd is in Québec een dialect ontstaan dat ‘Joual’ genoemd wordt:

Enkele uitdrukkingen uit het Joual:

In de Yukon-territory in het noordwesten van Canada worden acht inheemse talen gesproken. Zeven daarvan zijn van de Athapaskische taalfamilie: Gwich’in, Han, Kaska, Northern Tutchone, Southern Tutchone, Tagish en Upper Tanana. Verder wordt er nog Tlingit gesproken, dat enigszins verwant is aan het Athapaskisch.

De inwoners van Newfoundland hebben een geheel eigen dialect met een ietwat Iers accent, maar met unieke woorden en uitdrukkingen:

Het Inuktitut, de taal van de Inuit, is een levende taal en groeit nog steeds. Het is een wijdverbreide taal in het noorden van Canada, en Inuit uit het gehele arctische gebied kunnen elkaar verstaan. Dialecten en accenten variëren van regio tot regio, maar het Inuktitut is een op zichzelf staande taal.

Een van de eerste dingen die opvalt, is dat een woord met dezelfde betekenis op verschillende manieren gespeld wordt. Toen er ca. 100 jaar geleden een schrijfsysteem ontwikkeld werd, werden de woorden fonetisch opgeschreven, en die fonetische versies verschilden per regio.

Sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw wordt er geprobeerd om een standaard-Inuktitut te ontwikkelen, maar dat gaat nog erg moeizaam.

De Engelse walvisvaarders brachten verschillende woorden mee die nog duidelijk als zodanig te herkennen zijn:

De naam Canada is afgeleid van het Iroquis-indiaanse woord ‘kanata’, dat letterlijk ‘vestigingsplaats’ betekent.

In Canada worden meer dan 50 verschillende indianentalen en dialecten gesproken, die elk tot een van de tien basistaalgroepen behoren. De grootste daarvan is het Algonquin, gevolgd door het Athabasca, Iroquoi, Salish, Wakasha, Tsminschian, Sioux, Kootenai, Haida en Tlingit.

Veel plaatsnamen zijn van indiaanse afkomst:

Godsdienst

Wheatley United Church of CanadaPhoto: Ducio1234 in het publieke domein

In de 16e eeuw, was de bevolking van Canada voornamelijk rooms-katholiek, als gevolg van de immigratie van de Fransen. In 1759 kwam Canada in Britse handen, waarna protestantse kerken uit Groot-Brittannië de kans kregen om hier uit te breiden en Canada gaandeweg meer protestants werd.

Canada huist bijna alle denominaties en filosofische groeperingen. Momenteel is ongeveer 45% van de bevolking rooms-katholiek, voornamelijk Franstaligen, 18% behoort tot de United Church of Canada, 12% behoort tot de Anglicaanse Kerk van Canada, 3% is Presbyteriaan, 3% Luthers en 2,5%. Baptist. verder is er de gereformeerde kerk, waarbij veel Nederlands-gereformeerde immigranten zich hebben aangesloten, en de christelijk-gereformeerde kerk.

De katholieken van de Byzantijnse ritus - voornamelijk (afstammelingen van) immigranten uit de Oekraïne (Roethenen) - hebben hun eigen hiërarchie en kloosters in Canada. Canada heeft meer dan 340.000 joodse inwoners en veel moslims, boeddhisten en hindoes.

Canada heeft ook een Amish-gemeenschap in Ontario. De Amish of Ammanites zijn een spin-off van de christelijke doopsgezinde gemeenschap die in het begin van de 16e eeuw in Europa werd gesticht. Ze werden vervolgd omdat ze weigerden de eed af te leggen of wapens te dragen. In de 17e eeuw splitste zich een nog strengere sekte af, die naar Amerika emigreerde en in 1799 naar Ontario.

Godsdienst19811991
Niet-gelovigen7,4%13,0%
Boeddhisten0,2%0,6%
Katholieken47,3%45,7%
Protestanten41,2%36,2%
oosters Orthodoxen1,5%1,4%
Hindoes0,3%0,6%
Moslims0,4%0,9%
Joden1,2%1,2%
Sikhs0,3%0,5%
Overigen0,2%0,2%

Basiliek Notre Dame MontrealPhoto: Xavier Comtois CC 3.0 Unported no changes made

Een van de mooiste kerken in Noord-Amerika is de katholieke Basiliek Notre-Dame in Montreal. Het oorspronkelijke gebouw stamt uit de 17e eeuw, maar in 1829 werd begonnen met de bouw van een nieuwe kerk. De kerk biedt 3800 plaatsen in het schip en op de balkons.

De grootste kerk van Montreal is het Oratoire Saint-Joseph. De achthoekige koperen koepel is een van de grootste ter wereld - 44,5 meter hoog en 38 meter in diameter. De stad Montreal heeft ook meer dan 300 kerken en de metropool Montreal zelfs 450. Hiervan is 70% rooms-katholiek, 20% protestant, 4% synagogen en 6% zijn kerken van andere denominaties.

De kerk van Inuvik, in het uiterste noorden van Canada, is vanwege het klimaat in de vorm van een iglo gebouwd.

De Cathédrale de Gaspé op het schiereiland Gaspé is de enige houten kathedraal van Noord-Amerika. Church Point, Nova Scotia, wordt gedomineerd door de Saint Mary's Church uit het begin van de 20e eeuw, de hoogste en grootste houten kerk in Noord-Amerika.

De Basilique Notre-Dame-de-Québec is meer dan 350 jaar oud en de oudste parochie van Noord-Amerika.

De Cathédrale Anglicane in Québec-City is de eerste Anglicaanse kathedraal die buiten Groot-Brittannië werd ingewijd (1804).

Winnipeg heeft de grootste Oekraïense groep buiten Oekraïne op zijn grondgebied. De vele Russisch-orthodoxe kerken met hun uivormige koepels en torenspitsen getuigen hiervan, zoals de Holy Trinity Oekraïens-orthodoxe kathedraal, de St. Vladimir en Olga Oekraïense katholieke kerk en de St. Nichols Oekraïense katholieke kerk. Deze kerken maken ook deel uit van het landschap in de prairies. De eerste Oekraïense kerken werden gebouwd vanaf het begin van de massale Oekraïense toestroom die aan het einde van de 19e eeuw begon en zowel rooms-katholieken als Russisch-orthodoxen trof.

In de buurt van Cardston, in het Waterton Lakes National Park, staat de enige mormoonse tempel van Canada, een sneeuwwit bouwwerk uit 1913.

Samenleving

Staatsinrichting

Canada ParlementFoto: Arctic.gnome CC 3.0 Unported no changes made

De tien provincies van Canada en drie territoria maken deel uit van een federatie met als staatsvorm de parlementaire democratie. Canada is een zelfstandige constitutionele monarchie binnen het Gemenebest en omvat naar Brits (Westminster) model een Kroon, een Senaat en een Lagerhuis. De Britse koning of koningin wordt vertegenwoordigd door een voor 5-7 jaar benoemde gouverneur-generaal, die wordt bijgestaan door een kabinet, de zogenaamde ‘privy council’. De Gouverneur-Generaal benoemt en ontslaat ministers en leden van het federale Hooggerechtshof en bekrachtigt wetgeving, heeft consultatierecht in het kabinet en spreekt de troonrede uit. De grootste politieke partij levert de premier en de ministers, die uit de leden van het parlement gekozen worden. Voor het bestuur van het land is de premier de belangrijkste persoon.

In 1982 werd een grondwetswijziging doorgevoerd (Constitation Act 1982) die het Canadese parlement de bevoegdheid gaf zelf wijzigingen in de grondwet aan te brengen zonder voorafgaande toestemming van het Britse parlement. Voor wijziging van de Grondwet is een besluit vereist van het federale parlement en van zeven provincies (met tezamen meer dan 50% van de bevolking). In de Senaat geldt regionale vertegenwoordiging en de 105 leden worden net als in Groot-Brittannië door de premier benoemd. Het politieke gewicht van de Senaat is vrij gering omdat de regering over de kandidatuur van de senaatsleden beslist. Bovendien is het Canadese kabinet alleen verantwoording schuldig aan het Lagerhuis, niet aan de Senaat. De Senaat houdt zich vooral bezig met de wijziging van wetsvoorstellen.

De verdeling van de 301 Lagerhuiszetels (House of Commons) geschiedt eveneens provinciegewijs en wordt bij elke volkstelling om de tien jaar aangepast. De leden worden voor vijf jaar bij algemeen kiesrecht gekozen en vertegenwoordigen elk een kiesdistrict (‘ridings’). Vanaf 18 jaar is er actief stemrecht.

De staatsinrichting heeft een federale structuur; elke provincie heeft een eigen constitutie, een door de gouverneur-generaal benoemde luitenant-gouverneur die door het federale kabinet wordt voorgedragen en een uit één Kamer bestaande wetgevende vergadering.

De territories worden door een ‘commissioner’ bestuurd. Deze regeringsambtenaar legt verantwoording af aan het Canadese ministerie van Indian Affairs en Northern Development. Deze ‘commissioner’ wordt bijgestaan door een ‘Territorial Council’, waarvan de leden door de kiesgerechtigde bewonres van de territoria om de vier jaar worden gekozen. Deze bestuursraad heeft dezelfde functie als de wetgevende vergadering in de provincies. De territoria worden elk door een gekozen parlementslid in het ‘Federal House of Commons’ (Lagerhuis) in Ottawa vertegenwoordigd. Het federale gezag beheert nog steeds financiën, transport, economie, justitie, defensie en buitenlandse zaken.

In het Franstalige Québec bestaat een sterke afscheidingsbeweging. Sinds 1981 hebben de Québécois al twee keer een referendum gehad over de vraag of de provincie zich moet afscheiden, en twee keer hebben ze tegengestemd, hoewel met een minieme meerderheid.

In 1995 was er een zeer krappe meerderheid van 50,3%, ofwel 50.000 stemmen.

De federale regering wil de separatisten langs politieke en juridische weg wind uit de zeilen te nemen. Op juridisch vlak werd aan het federale Hooggerechtshof de vraag voorgelegd of afscheiding van Québec grondwettelijk is toegestaan. De uitspraak hierover in 1998 gaf geen eenduidig antwoord: eenzijdige afscheiding van Québec van Canada is niet gewettigd, maar in geval van de wens daartoe van een 'ruime meerderheid' van de bevolking van Québec moeten onderhandelingen worden gestart gericht op amendering van de grondwet, zodat onafhankelijkheid mogelijk is.

Sinds 1995 is de steun voor het separatisme wat afgenomen, enquetes tonen aan dat de meeste Québecois bij Canada willen blijven, maar wel een bestuur willen dat meer macht krijgt. Het ziet er naar uit dat een nieuw referendum voorlopig niet zal plaatsvinden.

Wetkundig zit Canada nogal ingewikkeld in elkaar. Statuten die zijn uitgevaardigd door het federale parlement, zijn in het hele land geldig; wetten van de provinciale wetgever gelden alleen in de desbetreffende provincie. Daarom zijn er van provincie tot provincie grote verschillen in wetten en voorschriften – voor zover ze zaken betreffen die onder de bevoegdheden van de provincie vallen uiteraard. Het strafrecht is een federale zaak en dus in heel Canada hetzelfde. Voor de huidige politieke situatie, zie hoofdstuk geschiedenis.

Administratieve indeling

Canada IndelingFoto: Publiek domein

Sinds 1999 bestaat het federatieve Canada (opgericht op 1 juli 1867) uit tien provincies en drie ‘territories’. Iedere provincie heeft een hoge mate van autonomie, o.a. tot uiting komend in de bevoegdheid zelf het plaatselijke bestuur te regelen. Verder is het grotendeels zelfstandig op gebieden als gevangeniswezen, onderwijs, gezondheidszorg en belastingen. De Kroon is in elk van de provincies vertegenwoordigd door een Luitenant-Gouverneur.

Provincie hoofdstadoppervlakteinwoners
Alberta Edmonton948.000 km23.113.600
British Columbia Victoria661.200 km24.141.300
Manitoba Winnipeg650.000 km21.150.800
New Brunswick Fredericton73.500 km2756.700
Newfoundland & Labrador St. John’s406.000 km2531.600
Northwest Territories Yellowknife3.300.000 km241.400
Nova Scotia Halifax55.000 km2944.800
Nunavut Iqaluit1.900.000 km228.700
Ontario Toronto1.070.000 km212.068.300
Prince Edward Island Charlottetown5.657 km2139.900
Québec Québec-City1.650.000 km27.455.200
Saskatchewan Regina651.900 km21.011.800
Yukon Territory Whitehorse536.000 km229.900

Onderwijs

Universiteit CanadaFoto: WinterE229 in het publieke domein

In Canada bestaat geen algemeen openbaar onderwijs. Tot en met de hogere beroepsopleidingen wordt het onderwijs in elke provincie afzonderlijk verzorgd. De provincies delegeren de verantwoordelijkheid voor het basis- en voortgezet onderwijs naar de plaatselijk gekozen of benoemde besturen van openbare scholen.

Kinderen kunnen hun onderwijsloopbaan beginnen op de kleuterschool of ‘kindergarten’. Als de kinderen zes jaar zijn gaan ze naar de basisschool, de ‘elementary school’, waar ze zes of zeven jaar doorbrengen. Daarna gaan ze naar het voortgezet onderwijs, de ‘high schools’, of naar lagere technische, handels- en andere vakscholen. Met een diploma van de high school op zak en na het afleggen van enkele universitaire toelatingsexamens kan men tot het hoger of tertiair onderwijs toegelaten worden.

Het hoger onderwijs begint (vaak ‘colleges’ genaamd) met een ‘undergraduate’-opleiding van minimaal vier jaar, waarbij men een zogenaamd ‘bachelor’s degree’ kan halen, te vergelijken met een HBO-opleiding in Nederland. De ‘graduate’-opleiding leidt na ca. twee jaar tot de ‘master’s degree’ (doctorandus, meester in de rechten of ingenieur/Ir. in Nederland. Een doctorstitel wordt net als in Nederland alleen met een proefschrift verkregen. Men wordt dan ‘Doctor of Philosophy, Ph.D., een titel die nog dateert uit de Middeleeuwen toen de filosofie de ‘koning der wetenschappen’ genoemd werd.

Economie

De economie van Nova Scotia is traditioneel gebaseerd op natuurlijke bronnen, maar is in de loop van de laatste decennia meer divers geworden. Visserij is van oudsher van belang. Maar de ineenstorting van de kabeljauwstand en de sluiting van deze sector heeft geleid tot een verlies van ongeveer 20.000 arbeidsplaatsen.

Momenteel is Nova Scotia een van de snelst groeiende economieën in Canada. dat komt voornamelijk door de sector midden-en kleinbedrijf. Mijnbouw, met name de winning van gips, zout en bariet, is eveneens een belangrijke sector. Sinds 1991 is de offshore olie-en gasindustrie uitgegroeid tot een steeds belangrijker onderdeel van de economie. De landbouw blijft een belangrijke sector in de provincie. In het centrale gedeelte van Nova Scotia is de papierindustrie verantwoordelijk voor een groot deel van de werkgelegenheid.

In Nova Scotia genereren de sectoren defensie en ruimtevaart ongeveer $ 500 miljoen. Nova Scotia heeft een grote filmindustrie met meer dan 100 producties per jaar.

Vakantie en Bezienswaardigheden

In Nova Scotia kun je aan veel activiteiten deelnemen. Het is mogelijk om walvissen te spotten of om een dag te zeekajakken of te kanoën. De toeristische sector in Nova Scotia levert 40.000 banen op.

Meer dan 200.000 passagiers van Cruiseschepen stromen Nova Scotia binnen via de haven van Halifax, de hoofdstad van Nova Scotia. Hier staat het Maritiem Museum met een aparte afdeling over de ramp met de Titanic. Ook ligt hier e CSS Acadia, het eerst hydrografische schip van Canada aangemeerd bij de werf van het museum.Een van de mooiste originele formele Victoriaanse openbare tuinen in Noord-Amerika ligt in Halifax. De openbare tuinen zijn 17 hectare groot en er zijn zeldzame bloemen en bomen, sprankelende fonteinen en historische beeldhouwwerken te zien.

De oude stad Lunenburg staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Het ligt ongeveer 124 km van Halifax. Het wordt beschouwd als een van de best bewaarde voorbeelden van een Britse koloniale nederzetting in Noord-Amerika. Lunenburg is een van de grootste vissershavens in Noord-Amerika. Het Visserij Museum is in het bezit van twee historische schepen (een visserij schoener en een trawler) en omvat vijf gebouwen aan de waterkant. De gebouwen bevatten een aquarium en er staan tentoonstellingen over het vissen en de lokale geschiedenis.

De Cabot Trail is een prachtige weg rond het grootste deel van a Cape Breton Island. Het is een van de mooiste wegen van Canada. Veel bezoekers aan Cape Breton Island trekken een hele dag - of twee, drie of vier dagen - uit om de bezienswaardigheden langs de Cabot Trail te zien. Dit vanwege de schilderachtige uitzichten, het cultureel erfgoed en de mooie wandelpaden langs de Cabot Trail.

Klik op de menuknop bovenaan het scherm voor meer informatie

NOVA SCOTIA LINKS

Advertenties
• Nova Scotia Vliegtickets.nl
• Travelworld Canada
• Nova Scotia Hotels

Nuttige links

Reisinformatie Nova Scotia (N)
Telefoongids Canada

Bronnen

Elmar Landeninformatie

Wikipedia

www.landenweb.nl/canada

CIA - World Factbook

BBC - Country Profiles

laatst bijgewerkt november 2021
Samensteller: Arie Verrijp / Geert Willems