ARMENIE
 

Basisgegevens
Officiële   landstaal	Armeens
Hoofdstad	Jerevan
Oppervlakte	29.743 km²
Inwoners	2,968,127   (2021)
Munteenheid	dram   (AMD)
Tijdsverschil	+3 (zomer +4)
Web	.am
Code.	ARM
Tel.	+374

To read about ARMENIA in English - click here

Armenie Tui Reizen

Steden ARMENIE

Jerevan

Geografie en Landschap

Geografie

Armenië ligt in het zuidwesten van Azië op de zuidelijke Kaukasus tussen de Zwarte Zee en de Kaspische Zee, en wordt volledig ingesloten door vier landen: Turkije in het westen (grenslengte 311 km), Georgië in het noorden (219 km), Azerbeidzjan in het oosten (996 km) en Iran in het zuiden (44 km). De oppervlakte van Armenië is 29.743 km² en het land is daarmee ongeveer 0,7 keer zo groot als Nederland en ongeveer net zo groot als België.

advertentie

Armenie Satellietfoto_{Photo: Publiek domein}

Landschap

advertentie

Armenie Landschap, met op de achtergrond de berg Aragats
Photo: Alexander Mkhitaryan B CC 3.0 no changes made

Armenië is een bergachtig land dat wordt gekenmerkt door een grote verscheidenheid aan landschappen en geologische instabiliteit. De gemiddelde hoogte is 1.800 meter boven de zeespiegel. Laagvlakten zijn er niet: de helft van het grondgebied ligt op een hoogte van tussen de 1.005 en 2.010 meter; slechts ongeveer een tiende van de totale oppervlakte van Armenië ligt onder de 1.005 meter.

Het noordwestelijke deel van het Armeense Hoogland, met de berg Aragats (Alaghez), de hoogste top (4.090 meter) van het land, is een combinatie van hoge bergketens, diepe riviervalleien en lavaplateaus, bezaaid met uitgedoofde vulkanen. In het noorden en oosten liggen de Somkhet-, Bazum-, Pambak-, Gugark-, Areguni-, Shakhdag- en Vardenis-gebergten van de Kleine Kaukasus over de noordelijke sector van Armenië. Te midden van deze bergketens liggen hooggelegen vulkanische plateaus (Lory, Shirak en andere), doorsneden door diepe rivierdalen. Het laagste punt van Armenië is de Debed rivier op 400 meter.

advertentie

Debed rivier, Armenië
Photo: Deb Collins CC 2.0 Generic no changes made

In het oostelijk deel van Armenië ligt het Sevanbekken, met het Sevanmeer (1359 km²) en omringd door bergketens tot op 11.800 voet hoogte, op een hoogte van ongeveer 3.400 meter. In het zuidwesten ligt een grote laagte - de Araratvlakte - aan de voet van de berg Aragats en de Geghama-bergketen; de rivier Aras, die van de 1072 km maar 158 km door Armenië stroomt, snijdt deze belangrijke vlakte in tweeën, de noordelijke helft ligt in Armenië en de zuidelijke helft in Turkije en Iran.

Er zijn in Armenië meer dan 200 rivieren, door hoogteverschillen en stroomversnellingen geen van alle bevaarbaar en zo’n 100 pittoreske meren. De meeste rivieren vallen in het afwateringsgebied van de Aras (zelf een zijrivier van de Kura-rivier van het Kaspische bekken), die over een afstand van 480 kilometer een natuurlijke grens vormt tussen Armenië, Turkije en Iran.
De belangrijkste zijrivieren van de Aras op de linkeroever, de Akhuryan (209 km), de Hrazdan (144 km), de Arpa (128 km) en de Vorotan (Bargyushad; 178 km), dienen voor de irrigatie van het grootste deel van Armenië. De zijrivieren van de Kura - de Debed (175 km), de Aghstev (144 km), en andere - stromen door de noordoostelijke regio's van Armenië. Het Sevanmeer, met een capaciteit van meer dan 39 km³ water, wordt gevoed door tientallen rivieren, maar alleen de Hrazdan verlaat het meer weer. Andere meren in Armenië zijn vele malen kleiner dan het Sevanmeer, het Arpimeer is nog het grootste, maar meet slechts 20 km².

advertentie

Sevanmeer, grootste meer van Armenië
Photo: Shaun Dunphy CC Attribution-Share Alike 2.0 Generic no changes made

Armenië mag dan niet bekend staan om zijn watervallen, maar ze zijn er wél en sommige ervan zijn ronduit spectaculair, zoals de Shaki waterval met een hoogte van 18 meter, de Jermuk waterval en de Trchkan waterval.

Shaki waterval, Armenië
Photo: MEDIACRAT CC 3.0 no changes made

In Armenië komen meer dan 15 bodemtypes voor, waaronder lichtbruine alluviale gronden in de vlakte van de Arasrivier en de Araratvlakte, die arm zijn aan humus maar nog steeds intensief worden bewerkt; rijke bruine gronden, die op grotere hoogte in het heuvelland worden aangetroffen; en chernozem (zwarte aarde) gronden, die een groot deel van het hoger gelegen steppegebied bedekken. Veel van de Armeense bodem - gedeeltelijk gevormd door resten van vulkanische lava - is rijk aan stikstof, kalium en fosfaten. De arbeid die nodig is om de stenen en het puin van de bodem te verwijderen, bemoeilijkt de landbouw in Armenië echter aanzienlijk.

Armenië is vol badplaatsen en kuuroorden door het bestaan van talrijke thermale bronnen verspreid over het hele land, maar vooral in het zuidelijke deel van het land. Er zijn er naar schatting meer dan 700 warmwaterbronnen in Armenië. De samenstelling en de geneeskrachtige eigenschappen van het water zijn koolstof, hydro-carbonaat-sulfaat-chloride, kalium-neutrino en magnesium.

Klimaat en Weer

Armenie Winter in Jerevan_{Photo: Serouj Ourishian CC 3.0 Unported no changes made}

Armenië heeft een landklimaat met warme zomers en koude winters. In de Ararat-vallei vriest het ongeveer 100 dagen per jaar. In de bergen is het nog een stuk koeler en vochtiger. In de winter zijn temperaturen van min 30 graden Celsius normaal.

Het klimaat van Armenië kan worden omschreven als een continentaal hooglandklimaat, met grote verschillen tussen de hoogste (zomer)temperaturen en de laagste (winter)temperaturen. De temperaturen kunnen aanzienlijk variëren tussen de seizoenen. De zomer is over het algemeen aangenaam met temperaturen tot 25°C, hoewel de temperaturen in de Araratvallei kunnen oplopen tot 40°C. De winters kunnen vrij koud zijn met temperaturen tot -5°C in Yerevan, en kouder in de Araratvallei (-30°C) en het gebied rond het Arpi-meer (-46°C).
Armenië kent ook grote klimatologische verschillens vanwege het zeer gevarieerde landschap, en de klimaten variëren van dor tot subtropisch in het uiterste zuiden en tot koud, hooggebergte. De gemiddelde zomertemperaturen in de hoofdstad van Armenië, Jerevan, liggen rond 30°C-33°C, terwijl het gemiddelde in de winter 1°C-3°C bedraagt. De meer bergachtige regio's kennen lagere gemiddelde temperaturen en langere perioden met een sneeuwdek.

Een natte dag in Yerevan, Armenië
_{Photo: Vahan CC 4.0 International no changes made}

_{De gemiddelde jaarlijkse neerslag is met 526 millimeter laag. De neerslagintensiteit is groter in de hoger gelegen gebieden van Armenië, waar mei en juni de natste maanden zijn. Voor Armenië is de hoogte de meest bepalende factor voor de ruimtelijke verdeling van temperaturen en neerslag. Gemiddelde temperaturen onder nul zijn gebruikelijk in de bergketens van Armenië, terwijl de hoogste gemiddelde temperaturen worden gemeten in de relatief laaggelegen westelijke vlaktes. Op de hoogste toppen van Armenië kan tot 1.000 mm neerslag per jaar vallen, terwijl op de westelijke laagvlakten slechts 200 mm neerslag kan vallen. In de winter zijn temperaturen van min 30 graden Celsius geen uitzondering.}

Planten en Dieren

Planten

Armenie Wilde Bloemen_{Photo: Valen1988 CC 3.0 Unported no changes made}

Tot nu toe zijn in Armenië ongeveer 388 soorten algen, 4166 schimmels, 2600 korstmossen en 430 mossen geïdentificeerd, naast het zeer grote totaal van meer dan 3200 soorten vaat- of hogere planten, waaronder enkele planten die alleen in Armenië voorkomen. De diversiteit van de vaatplanten is sterk geconcentreerd in het Khosrov Forest State Reserve, dat 1849 soorten herbergt, ondanks het feit dat het slechts 1% van het grondgebied van Armenië beslaat. Aangezien de flora van Armenië zeer uitgebreid is, is het opmerkelijk dat de naaktzadigen (hoofdzakelijk naaldbomen) maar met negen soorten zijn vertegenwoordigd: vijf jeneverbessen, één den, één taxus en twee struikachtige leden van de Ephedraceae-familie. De heemst is de nationale bloem van Armenië.

Nationale bloem van Armenië, de heemst
_{Photo: Gailhampshire CC 2.0 no changes made}

Een derde van de Armeense bossen bestaat uit eiken en ze zijn wijd verspreid over het hele land. Van de vier soorten die in Armenië voorkomen, zijn er twee typisch voor deze bossen, namelijk Perzische eik en Georgische eik. De Perzische eik kan goed tegen de kou en komt in het hele land voor op hoogtes tot 2600 meter. De Georgische eik daarentegen voelt zich beter op hoogtes tussen 500 en 1400 meter, vooral in het noorden en het uiterste zuiden. Andere soorten die in eikenbossen voorkomen zijn es, haagbeuk, Georgische esdoorn, Ulmus thomasii (een iepensoort) en veldesdoorn. Een derde eikensoort, de Quercus araxina is langzaam aan het verdwijnen, waarschijnlijk als gevolg van toenemende landbouwactiviteiten.

Ulmus thomasii, een iepensoort in Armenië
Photo: Ronnie Nijboer, Creative Commons CC0 1.0 Universal Public Domain Dedication no changes made

Een derde van de bossen zijn de vochtige beukenbossen van noordelijk Armenië. Zij worden gedomineerd door de oosterse beuk, die de voorkeur geeft aan naar het noorden gerichte hellingen en meer dan 3 m hoog kan worden; verscheidene opmerkelijke exemplaren kunnen worden gezien tijdens wandelingen door het zuidelijke deel van het Dilijan Nationaal Park. Andere soorten die voorkomen in beukenbossen zijn de winter- of kleinbladige linde, de Betula litwinow (beukensoort) en de wilde kardinaalsmuts. Bossen met veel haagbeuken komen voor op een hoogte van 800-1800 meter. Andere bomen die in deze bossen voorkomen zijn diverse eiken, veldesdoorn, es, Pyrus caucasica (een perenboom soort) en Kaukasische appelboom.

Struweel, een begroeiing waarin struiken tot ongeveer vijf meter hoogte dominant zijn, komen voor op hoogtes van 900-1000 meter in het noorden, maar op veel grotere hoogtes in het zuiden (1800-2000m). Dit struweel herbergt ongeveer 80 soorten xerische bomen en struiken, die allemaal goed tegen droogte kunnen en van veel licht houden. Naast doornbossen, gedomineerd door jeneverbesstruiken, komen ook loofbossen voor, gekenmerkt door soorten als de Georgische esdoorn, diverse kersenboomsoorten, pistacheboom, amandelboom, wegedoorn en gele of zomerjasmijn. Bossaches met venijnbomen komen voor in het Dilijan Nationaal Park en een overblijfsel van een bos met voornamelijk oostelijke platanen ligt bij de rivier de Tsav in het Shikahogh Staatsreservaat.

Shikahogh Staatsreservaat, Armenië
Photo: Krzysztof Ziarnek, Kenraiz Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 International no changes made

Een aantal planten uit Armenië zullen de bezoekers bekend voorkomen, omdat zij populaire cultuurplanten van gematigde tuinen zijn geworden, zoals de scabiosa (kamperfoeliefamie zoals druifkruid), de oosterse of reuzenklaproos, het veel voorkomende wild kattenkruid, bramenstruiken de druifhyacint. Verschillende soorten vegetatie kunnen worden waargenomen in relatief beperkte gebieden, die vaak gemakkelijk bereikbaar zijn vanaf de hoofdwegen. Overvloedige en ongewone wilde bloemen zijn te vinden in de voor Armenië typische berghabitats, vooral in het late voorjaar en de vroege zomer. Het is bijvoorbeeld in Centraal-Armenië dat men de bijna onmogelijk te kweken, maar opvallende en vaak bizarre Oncocyclus iris kan aantreffen.

Onderstaande bloemfiguur, een vergeet-mij-nietje, werd gekozen als symbool voor de herdenking van de honderdste verjaardag van de Armeense genocide. De zwarte kleur symboliseert de gruwelen en de herinnering aan de genocide; het gele gedeelte stelt het licht voor in de vorm van twaalf zuilen die een cirkel vormen en het gedenkteken van Tsiternakaberd symboliseren. Het paarse gedeelte symboliseert de erkenning en de veroordeling van de Genocide. De vijf bloemblaadjes van de bloem zijn de vijf continenten waar Armeense immigranten onderdak vonden, gemeenschappen vormden, kortom de Armeense diaspora vormden.

Logo ter herinnering aan de Armeense genocide (vergeet-me-nietje)
_{Photo: Aschroet in het publieke domein}

Dieren

Zoogdieren

De zoogdierenlijst van Armenië werd onlangs uitgebreid van 76 tot 83 toen zeven extra soorten vleermuizen werden geïdentificeerd. Een van de zoogdieren op de lijst, de gestreepte hyena, is hoogst waarschijnlijk uitgestorven in het land en de status van de Armeense berkenmuis is onbekend. Nog eens zes soorten zijn officieel als bedreigd geclassificeerd: de karakteristieke Armeense moeflon, de de bezoargeit, de gemarmerde bunzing, de otter, de pallas's kat en de Syrische bruine beer. Hoewel de beren als bedreigde diersoort worden beschouwd, kan men hun uitwerpselen vaak aantreffen tijdens wandelingen in de bergen, vooral in de streek van Vayots Dzor, en soms verrassend dicht bij de bewoonde wereld.

Andere interessante zoogdieren zijn het met uitsterven bedreigde Anatolische luipaard, onderwerp van een WWF-preventieprogramma in Armenië, Euraziatische lynx, wilde kat, wolf, witstaartstekelvarken, ree, wild zwijn, en de goud- of gewone jakhals. Geen van deze grote zoogdieren is echter een alledaagse verschijning en de kans is misschien groter dat de bezoeker kleinere en meer voorkomende soorten tegenkomt, zoals de rode vos, Kaapse haas, siesel (soort grondeekhoorn), en Meriones vinogradovi, een van de vijf gerbil-soorten die in Armenië voorkomt.

Lynx Armenie_{Photo: David Castor in het publieke domein}

Vogels

Armenië ligt op de grens van twee faunale zones en in het noorden bevinden de noordelijke soorten zich aan de zuidelijke grens van hun verspreidingsgebied, terwijl in het zuiden de zuidelijke soorten en de soorten uit het oostelijke Middellandse-Zeegebied zich aan de noordelijke grens bevinden. Roofvogels zijn heel gewoon en gemakkelijk te zien. Vijf soorten arenden broeden in Armenië: schreeuwarend, steenarend, steppearend en slangenarend. Daarbij komen nog visarenden, vale gier, monniksgier, lammer- of baardgier, aas- of krenggier, buine kiekendief en slechtvalk.

Andere grote en opvallende vogels zijn de witte en de zwarte ooievaar, de eerste vooral in de Araratvallei, waar hun nesten vaak boven op elektriciteitspalen te zien zijn. De Dalmatische pelikaan broedt in het land en Amerikaanse witte pelikanen zijn het hele jaar door te zien. Specialiteiten van de Kaukasus zijn het Kaukasische korhoen en het Kaspisch berghoen, die beide met uitsterven worden bedreigd en moeilijk te zien zijn zonder een lokale gids met kennis van zaken in de subalpiene en alpiene weiden. Tot de kleinere vogels behoren de oostelijke en westelijke rotsklever, de witstaartkievit, roodstaarttapuit, Armeense meeuw, Perzische roodborst en Finsch' tapuit.

Armeense meeuw, Armenië
Photo: Xelgen Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported no changes made

De trek van roofvogels in het najaar is zeer de moeite waard omdat Armenië op een belangrijke vliegroute ligt tussen de Zwarte en de Kaspische Zee. De meest talrijke soorten zijn steppebuizerd, steppe- en schreeuwarend, grauwe en steppekiekendief, wespendief, balkansperwer, kleine torenvalk en zwarte wouw. In september migreren jufferkraanvogels naar het Sevanmeer, tot wel 4500 kraanvogels per dag.

Amfibieën

Het droge klimaat van Armenië wordt weerspiegeld in de schaarste aan amfibiesoorten en het gebrek aan specialiteiten. Alle acht soorten in het land hebben een wijde verspreiding. Wijdverspreide Europese soorten zijn meer- of grote groene kikker, groene pad, Syrische knoflookpad, boom- of Europese boomkikker en kleine watersalamander.

Syrische knoflookpad, Armenië
Photo: Prof. emer. Hans Schneider (Geyersberg) Creative Commons Attribution 4.0 International no changes made

Reptielen

Armenië is zeer rijk aan reptielensoorten met een totaal van 50, hoewel sommige bedreigd worden door denudatie van de habitat ten gevolge van overbegrazing. De Moorse landschildpad kan soms worden aangetroffen en in waterpartijen kan één van de twee soorten moerasschildpadden voorkomen, de Europese moerasschildpad en de Kaspische beekschildpad.
De gekko's die men vaak op de buitenmuren van gebouwen op het platteland kan zien is de Tenuidactylus caspius. De Laudakia caucasia is een hagedis met een uitgesproken prehistorisch draakachtig uiterlijk. Zoals alle agamen heeft hij een kort lichaam met een lange dunne staart, een driehoekige kop en lange poten. Agamen zijn in staat van kleur te veranderen naar gelang hun achtergrond.
Twee hagedissen zonder poten die voor slangen kunnen worden aangezien, zijn de hazelworm en de scheltopusik, ook wel pantserhazelworm of Europese glasslang genoemd.
Skinks zijn hagedissen die, hoewel zij gewoonlijk niet volledig pootloos zijn, in Europa over het algemeen slechts overblijvende poten hebben met nauwelijks nut voor de voortbeweging. De Armeense fauna omvat verscheidene skinken: Ablepharus bivittatus, Ablepharus chernovi, Mabuya aurata en Schneiders of langpootskink.
De andere hagedissoorten behoren tot de grote familie van de echte hagedissen (Lacertidae), zoals de steppehagedis, reuzen- of balkansmaragdhagedis en Kaspische smaragdhagedis. Zeer bijzonder is de Lacerta saxicola armeniaca, waarvan een deel van de wijfjes aan parthenogenese doet, dat wil zeggen dat zij zonder bevruchting door een mannetje eieren leggen die uitkomen en een dochter voortbrengen die een exacte genetische kopie is van het moederdier.

Slangen

Slangen zijn zeer goed vertegenwoordigd met 23 soorten, en ze worden vaker gezien dan in veel andere landen. Interessante slangen zijn onder meer de zandboa, een van de weinige slangen in Europa die hun prooi doden door verstikking, meestal kleine hagedissen en knaagdieren in dit geval. Overdag rust hij in knaagdierholen of onder grote stenen. Ongebruikelijk is dat de slang levendbarend is: het wijfje baart ongeveer twintig jongen die zich voeden met kleine hagedissen.

Kleine zandboa of zandboa, Armenië
_{Photo: Guy Haimovitch CC 3.0 no changes made}

De tot twee meter lange hagedisslang of westelijke hagedisslang behoort tot de familie der toornslangachtigen, slangen waarvan de giftanden achter in de bek zitten. Dergelijke slangen vinden het moeilijk hun gif in grote voorwerpen te injecteren. Ongewoon voor een slang heeft deze dagactieve soort een goed gezichtsvermogen en bij de jacht staat zij soms op en kijkt rond, een beetje zoals een cobra. Een veel kleinere toornslanachtige is de Eirenus modestus die slechts 15 cm wordt en zich voedt met insecten. Coluber najadum is een andere dagactieve slang. Hij is zeer slank en beweegt zeer snel, maar wordt zelden langer dan 1 meter. Een andere zweepslang is de geheimzinnige en zwak giftige bergracer, coluber ravergieri. Elaphe hohenackeri is een van Europa's kleinere slangen, die slechts ca. 80 cm lang wordt. Zeer ongewoon voor een slang, wordt hij vaak aangetroffen in de nabijheid van menselijke bewoning, waar hij zich tussen hopen stenen en gaten in oude stenen muren ophoudt.

Adders behoren tot de slangen die, in tegenstelling tot de colubriden, hoektanden vooraan in hun bek hebben. Zij zijn bijgevolg veel gevaarlijker omdat zij hun mond niet rond het slachtoffer hoeven te houden om gif in te spuiten. Er zijn verschillende interessante soorten in Armenië die een zeer beperkte verspreiding hebben. Viperia raddei is thans in het land ernstig bedreigd door beweiding en overbegrazing, terwijl Vipera darevski, die pas in 1986 werd beschreven, eveneens een zeer beperkt verspreidingsgebied heeft en evenzeer wordt bedreigd. De beten van deze soorten kunnen dodelijk zijn, evenals die van de wijdverspreide adders van Armenië. Misschien wel de gevaarlijkste adder van allemaal is de Levantijnse adder, met zijn 2,5 meter een van de grootste van zijn geslacht. Deze slang kan goed in bomen klimmen, maar het gevaar van deze slang schuilt vooral in de extreme snelheid van zijn aanval en de wijze van bijten: in plaats van te bijten en zich terug te trekken, houdt hij zijn tanden in zijn doelwit vast en werkt met zijn kaken om er meer gif in te pompen. Het is geen slang om lichtvaardig te benaderen, hoewel zij over het algemeen een luid gesis laat horen alvorens aan te vallen, om zo enige waarschuwing te geven.

Levantijnse adder, gevaarlijkste slang van Armenië
_{Photo: Hectonichus CC 4.0 no changes made}

Vissen

Van de 31 vissoorten die in Armenië voorkomen, zijn er zes geïntroduceerd. De grote marene werd in het Sevanmeer geïntroduceerd vanuit het Ladogameer, het grootse meer van Europa ten noordoosten van Sint-Petersburg in Rusland, om de commerciële visproductie te verhogen, gevolgd door de goudvis uit Oost-Azië. Viskwekerijen zijn verantwoordelijk voor de introductie van de zilverkarper uit China, en de regenboogforel. Vermoedelijk werd de regenboogforel verkozen boven de inheemse Salmo caspius omdat het gemakkelijker was aan vis te komen. De graskarper kwam uit China in de hoop de waterkwaliteit in irrigatiesystemen en moerassige meren te verbeteren, omdat hij herbivoor is en zo helpt de aquatische vegetatie onder controle te houden. Het muskietenvisje daarentegen is afkomstig uit het zuidoosten van de Verenigde Staten omdat het, zoals de naam al aangeeft, muggenlarven eet en dus helpt bij de bestrijding van ziekten die door muggen worden overgebracht.

Afgezien van de exoten zijn de wateren in zekere mate bevolkt met de Europese karper, die is uitgezet in meren in de provincie Lori en in de stuwmeren van Dilijan en Ijevan. Anderzijds heeft de overbevissing van de rivieren, waarbij maar al te vaak elektriciteit wordt gebruikt en die zowel kleine als volwassen vissen treft, geleid tot een afname van de forel en de Europese meerval, (ook wel val of visduivel). In meren blijft de kopvoorn echter bestaan. Drastische verlaging van het waterpeil van het Sevanmeer, samen met de introductie van concurrerende soorten zoals de grote marene en de Turkse rivierkreeft, heeft geleid tot het vrijwel uitsterven in Armenië van de endemische Sevanforel. Paradoxaal genoeg heeft zijn succesvolle translocatie naar het Issyk-kulmeer in Kirgizië, hoewel dit negatieve gevolgen heeft voor de inheemse Issyk-kul visfauna, deze vis waarschijnlijk voor uitsterven behoed. De bestanden van Varicorhinus capoeta in het Sevan-meer zijn ook sterk achteruitgegaan, maar de soort overleeft in sommige zijrivieren die in het meer uitlomen.

Overige dieren

Ongeveer 17.000 soorten ongewervelden zijn in Armenië geïdentificeerd, maar dit is slechts een fractie van het totaal. Twee groepen kunnen van bijzonder belang zijn voor bezoekers, maar om zeer verschillende redenen. Armenië heeft drie soorten schorpioenen, die voorkomen op rotsachtige of rotsachtige grond, zoals die rond vele kloosters, een extra reden om alert te blijven en stevig schoeisel te dragen wanneer men op dergelijke plaatsen rond klautert. Veel opvallender is de overvloed aan vlinders. Ongeveer 570 soorten motten en vlinders zijn in Armenië gespot, maar dat is waarschijnlijk een klein percentage van het totaal, aangezien het vergeleken kan worden met een cijfer van 2600 voor het V.K. dat, hoewel groter, een veel minder geschikt klimaat heeft.

ARMENIE LINKS

Advertenties
• Djoser Armenie Rondreis
• Armenie Tui Reizen
• Hotels Trivago
• Rondreis Armenie
• Hotels Armenie
• Transport Armenië - TTS Quality Logistics B.V
• Autoverhuur Sunny Cars Armenië
• Boeken, ook tweedehands, over ARMENIE bij Bol.com

Nuttige links

Armemië Startkabel (N)
Armenie Startnederland (N+E)
Reisinformatie Armenië (N)
Reizendoejezo – Armenië (N)
Startpagina Armenië (N)