NAURU
 

Basisgegevens
Officiële   landstaal	Engels, Nauruaans
Hoofdstad	Yaren
Oppervlakte	21 km²
Inwoners	11.260   (mei 2019)
Munteenheid	Australische dollar   (AUD)
Tijdsverschil	+11
Web	.nr
Code.	NRU
Tel.	+674

Geografie en Landschap

Geografie

Micronesië (van het Grieks: kleine eilanden) bestaat uit ongeveer 2300 grote en kleine eilanden. De eilanden liggen verspreid in de Westelijke Pacific tussen Hawaï (op ca. 6000 km) en de Filippijnen (op ca. 2400 km). Geografisch gezien bestaat Micronesië uit vier archipels: de Marshalleilanden, de Marianen, de Gilbert-eilanden en de Caroline-eilanden. Kiribati, behorend tot Micronesië, omvat ook de Line- en Phoenix-eilanden die tot Polynesië gerekend worden. De afstand van noord naar zuid bedraagt 2572 km en van oost naar west 5056 km. Dit betekent dat de eilanden verspreid liggen over een wateroppervlakte van meer dan 13 miljoen km2.

advertentie

Nauru Satellietfoto_{Photo: Publiek domein}

Nauru of Naoero (officieel: Republic of Nauru) is de kleinste republiek ter wereld en ligt in de West-Pacific ten noordoosten van het eiland Nieuw-Guinea en ten zuiden van de Marshalleilanden. Het dichtstbijzijnde buureiland is Banaba dat op ca. 250 km afstand ligt en tot Kiribati behoort. Nauru ligt 4000 kilometer van Sydney in Australië, 4160 kilometer van Honolulu op Hawaii en 4800 kilometer van Tokio in Japan. De totale landoppervlakte van Nauru bedraagt 21,3 km2. Nauru behoort tot het werelddeel Oceanië.

advertentie

Landschap

Nauru is een ovaalvormige atol, omgeven door een rif dat bij laag water droog ligt en aan de zeezijde steil afloopt. Landinwaarts gaat het rif over in een zandstrand, waarna de bodem zich geleidelijk verheft en overgaat in een 100 tot 250 m brede, vruchtbare strook land rondom het gehele eiland. Binnen deze strook bevindt zich een koraalrots met een hoogte van 63 meter, het hoogste punt van het eiland, waarop zich een uitgestrekt, fosfaatrijk plateau bevindt. Dit plateau kenmerkt zich door een zee van witte koraaltoppen tot wel 15 meter hoog. Dit landschap is ontstaan doordat het fosfaat tussen het koraal werd uitgehaald waardoor de koraaltoppen bleven staan.

advertentie

Luchtfoto van Nauru_{Photo: Tatiana Gerus CC 2.0 Generic no changes made}

Klimaat en Weer

Nauru heeft een tropisch klimaat, heet en vochtig, maar het weer wordt getemperd door de zeewinden. Noordoostelijke passaatwinden waaien van maart tot oktober en westelijke winden brengen wat meer regen met zich mee van november tot februari. De gemiddelde jaarlijkse regenval bedraagt iets meer dan 2000 mm, maar kan van jaar tot jaar erg verschillen.. De gemiddelde jaartemperatuur bedraagt 24,4°C.

Planten en Dieren

Planten

De kokospalm is de belangrijkste boom van Micronesië. Kopra, het gedroogde vlees van de kokosnoot, waar ook kokosolie van gemaakt wordt, is het belangrijkste exportproduct en daardoor een belangrijke bron van inkomsten. De kokosnoot levert ook een soort wijn, tuba. Verder worden van de kokospalmen touw, brandstof, dakstro en manden gemaakt. Broodfruitbomen komen ook algemeen voor op Micronesië en zorgen voor timmerhout en fruit. Timmerhout komt ook van de mahonieboom en de betelpalm of arecapalm. De betelnoot is een belangrijk voedselproduct. Het fruit van de pandanusboom wordt veel gegeten en de bladeren worden gebruikt voor het maken van matten, manden en waaiers.

Andere traditionele voedselplanten zijn de taro, broodplanten, tapioca en bananenbomen. Mangrovemoerassen komen voor langs de kusten van de hooggelegen eilanden.

Kleurige tropische planten en bloemen komen volop voor op Micronesië zoals de hibiscus, de bougainvillea’s, de plumeria, lelies, lantana’s en crotons. Planten als coleus, caladium en philodendron kunnen gigantische afmetingen hebben. Bijzonder is een insectenetende plant en een plant die bij aanraking z’n bladeren sluit.

Dieren

In het algemeen is het zo dat hoe dichter een eilandengroep bij het vasteland van Azië ligt, hoe meer diersoorten er voorkomen. Hoger gelegen eilanden hebben ook grotere variatie aan diersoorten dan de lagere atollen. Zo hebben de Marshalleilanden, de Line-eilanden, de Phoenix-eilanden en de Gilbert-eilanden weinig meer dan zee- en strandvogels. Palau heeft daarentegen de meeste diersoorten op haar grondgebied.

De enige inheemse zoogdieren van Micronesië zijn vleermuizen. Behalve op de Marshalleilanden komen overal vleermuizen voor met een spanwijdte tot bijna één meter. Honden, katten, muizen, ratten, varkens, runderen, paarden en geiten zijn allemaal geïmporteerd. Op verschillende eilanden komen varanen voor die wel bijna twee meter lang kunnen worden. Micronesië kent vele soorten skinks en ook de gekko komt overal voor.

De kokosnootkrab en de mangrovekrab zijn twee van de vele soorten krabben die in dit gebied voorkomen. Micronesië kent ongeveer 7000 soorten insecten waarvan de vele muggen en kakkerlakken de lastigste zijn voor de mens.

Micronesië heeft een zeer rijke zeefauna, inclusief een grote variatie aan harde en zachte koralen, anemonen, sponzen en vele soorten schaaldieren waar de gigantische tridacna-mossel de meest indrukwekkende is. Deze mossel kan 1,2 meter in doorsnee worden en meer dan 200 kg wegen. Sommige exemplaren kunnen meer dan 100 jaar oud worden. Zeeschildpadden als de karetschildpad, de groene schildpad en de lederschildpad zijn allemaal bedreigde soorten, maar leggen nog steeds hun eieren op de verlaten zandstranden. Bruinvissen, potvissen en dolfijnen bevolken de Micronesische wateren.

Meer dan 200 soorten vogels zijn gesignaleerd op de Micronesische eilanden en ca. 85 soorten broeden in dit gebied. De kardinaalhoningeter is bijna uitgestorven op maar komt op de andere eilanden nog algemeen voor. De witte of grijze rifreiger leeft rond de riffen en in laag water, altijd op jacht naar vissen en kleine krabben. Kleine zilverreigers zijn vaak te vinden op graslanden waar vee graast. Micronesische spreeuwen zijn zeer algemeen. Ook de kleine goudpluvier, regenwulp, rode steenloper, bruine en zwarte mallemeeuw en witte stern komen algemeen voor.

Tijdens het duiken en snorkelen komt men o.a. zee-engels, bonito’s, vlindervissen, palingen, modderkruipers, zwaardvissen, trompetvissen, tonijnen en nog vele andere soorten tegen. Gevaarlijk voor de mens kunnen kwallen, steenvissen, zee-egels, zeesterren en kegelschelpen zijn.

De fregatvogel op Nauru dreigt uit te sterven als er niet snel ingegrepen wordt.

Geschiedenis

Vroegste geschiedenis

Er is maar zeer weinig bekend over de vroegste geschiedenis van Nauru. Men neemt aan dat de eerste bewoners van Polynesische en Micronesische afkomst waren. Het Nauru lijkt echter totaal niet op de inheemse talen van de andere eilanden.

De traditionele Nauruaanse gemeenschap bestond uit twaalf stammen. Twee stammen stierven in de tweede helft van de 20e eeuw uit. De Eamwit-stam was de belangrijkste, waartoe ook de laatste koningin van Nauru behoorde. Nauru’s stammen waren matriarchaal en de kinderen behoorden daardoor tot de stam van de moeder. Elke stam had zijn eigen liederen, legenden en kunstnijverheid.

Nauru toegewezen aan Duitsland

In 1798 werd Nauru ontdekt door kapitein John Fearn en hij noemde het “Pleasant island”. Vanaf 1830 passerden de walvisjagers die het eiland gebruikten om voorrafen in te slaan. Sommige Europeanen bleven hangen en trouwden met de autochtone vrouwen van Nauru. Binnen een halve eeuw begon de traditionele gemeenschap, onder invloed van de Europeanen, uit elkaar te vallen. Dit drama eindigde in 1878 in een heuse burgeroorlog tussen de twaalf stammen. De oorlog kostte ca. 40% van de Nauruaanse bevolking het leven, o.a. doordat er Europese wapens werden gebruikt.

Onder auspiciën van de Brits-Duitse Conventie van Berlijn werd Nauru toegewezen aan de Duitsers. De Duitsers arriveerden in 1888 en noemde het eiland meteen weer Nauru i.p.v. Pleasant Island. In 1899 werd Nauru tot de Eerste Wereldoorlog ondergebracht in het Marshalleilanden-protectoraat. Vanaf 1887 tot 1917 arriveerden er missionarissen vanuit Kiribati en ook daardoor gingen vele tradities gingen verloren.

Nauru fosfaateiland

Al gedurende de 19e eeuw waren de Europeanen in de West-Pacific op zoek naar het waardevolle fosfaat. Kleine voorraden werden gevonden op eilanden als Peleliu en Angaur. Van Nauru dacht men dat er geen fosfaat te vinden zou zijn. Ook de grote Jaluit Gesellschaft kon niets vinden. Groot was dan ook de verrassing toen Albert Ellis van de Pacific Islands Company in 1900 hoogwaardig fosfaat vond op Nauru en Banaba (Kiribati). In één klap veranderde Nauru van een sluimerende natie in een gevechtsterrein van zakenlieden.

De Pacific Island Company, die al snel van naam veranderde in Pacific Phosphate Company, verwierf in 1901 het recht om de fosfaatvoorraden te gaan exploiteren. De Duitsers pikten ook nog een graantje mee via allerlei overeenkomsten met de Britten. Vanaf 1906 werd er fosfaat gewonnen. Het allereerste schip dat richting Australië voer liep in 1917 op de kust van New South Wales en zonk als een baksteen. Eind 1907 waren al 11.500 ton fosfaat naar Australie geëxporteerd. Toen de Eerste Wereldoorlog in 1914 uitbrak werden de Britten door de Duitsers gedeporteerd naar Ocean Island, waar de Britten trouwens vrolijk doorgingen met het winnen van fosfaat.

In november 1914 kwam de HMAS Melbourne naar Nauru en werden alle 23 Duitsers op hun beurt gedeporteerd naar Australië en het eiland bezet door Australië. De Duitse aandelen in de fosfaatindustrie werden in Londen geveild voor £600.000. De Britse bannelingen keerden weer terug op Nauru en gingen meteen weer verder met het winnen van fosfaat. Aan het einde van Eerste Wereldoorlog werd Nauru door de Volkenbond als mandaatgebied toegewezen aan Australië, Groot-Brittannië en Nieuw-Zeeland.

Tweede Wereldoorlog

Een Australische gevolmachtigde werd aangesteld om het eiland te besturen, terwijl Nieuw-Zeeland en Groot-Brittannië een stem hielden in de “Board of Administrators”. De drie landen stichtten ook de British Phosphate Commission (BPC); Australië en Groot-Brittannië hadden ieder recht op 42% van het aanwezige fosfaat en Nieuw-Zeeland 16%. In 1930 werd aan de westkust de eerste cantileverbrug gebouwd waardoor de export van fosfaat met een derde toenam.

Op 6 december 1940 lieten de Duitsers vier schepen zinken voor de kust van Nauru. Drie weken later werden de fosfaatmijnen zwaar getroffen door granaataanvallen. In 1942 werd Nauru door de Japanners aangevallen en op 24 augustus gaf men zich over en namen de Japanners Nauru in. In 1943 werden 1200 Naureanen gedeporteerd naar het eiland Truk (= nu de staat Chuuk van de Federatie Micronesië). Maar 737 Naureanen keerden in 1946 terug naar hun eiland; de rest was voornamelijk de hongerdood gestorven. De Japanners namen de fosfaatmijnen over maar bombardementen van de Amerikanen weerhielden de Japanners ervan om het fosfaat te winnen. Op 21 augustus 1945 gaven de Japanners zich over.

Nauru onafhankelijk

Na de oorlog kwam Nauru onder beheer van de Verenigde Naties met Australië als besturende macht, in naam van Australië, Groot-Brittannië en Nieuw-Zeeland. De fosfaatmijnen werden gerepareerd en in 1949 werden ze weer in bedrijf genomen. De export van fosfaat nam in de jaren 1950-1964 weer toe. Australië haalde bijvoorbeeld 60% van zijn fosfaat van Nauru. Er kwamen nog meer gastarbeiders van de Gilbert- en Ellice-eilanden en in 1960 werd er een tweede cantileverbrug gebouwd. Nauru kende in de 20e eeuw enkele lokale regeringsstructuren die louter symbolische waarde hadden, maar toch een onbewust verlangen naar onafhankelijkheid inhielden. Zo werd er in 1927 een Raad van Chiefs gevormd die in 1951 vervangen werd door de Nauru Local Government Council. Omdat het einde van de fosfaatwinning in zicht kwam, maakten Australië, Groot-Brittannië en Nieuw-Zeeland een plan om de Nauruaanse bevolking te laten emigreren naar Curtis Island, ten noorden van Queensland, Australië. De Nauruanen volhardden echter in hun wens om onafhankelijkheid te worden. In 1965 werden er wetgevende en uitvoerende raden gevormd, en in 1967 kwamen Nauru, Australië, Groot- Brittannië en Nieuw-Zeeland overeen dat Nauru inderdaad onafhankelijk mocht worden. De Nauru Phosphate Commission kocht de rechten op de fosfaatindustrie van het BPC voor $21 miljoen en op 31 januari 1968 werd Nauru officieel onafhankelijk. Sindsdien maakt het land deel uit van het Britse Gemenebest.

President werd Hammer DeRoburt, die sindsdien de politiek van het eiland heeft gedomineerd. Ondanks alle welvaart door de fosfaatindustrie is het milieu van Nauru totaal verwoest. De meeste bomen zijn gekapt en een groot gedeelte van het eiland bestaat uit doodse grijs-witte koraaltoppen. In 1989 spande Nauru een rechtszaak aan tegen Australië voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. In 1993 was de uitspraak: een schadevergoeding van A$ 104 miljoen en tevens werd Australië verplicht om Nauru te helpen bij de wederopbouw van het eiland. Ironisch was dat Nauru ondertussen gewoon doorging met het winnen van het fosfaat.

Men verwacht dat binnen 10 à 20 jaar al het fosfaat van Nauru verdwenen is. In 1989 werd hij gedwongen af te treden. Hij werd bij de parlements- en presidentsverkiezingen van november 1995 verslagen door Lagumot Harris, maar een jaar later opnieuw tot president gekozen. Op 13 februari 1997 koos het parlement Kinza Klodimar tot staatshoofd en regeringsleider. In april 1999 nam het parlement een motie van wantrouwen aan tegen president Dowiyogo naar aanleiding van een acute financiële crisis in verband met de slinkende export- opbrengsten. Voormalig voorzitter Rene Harris van de nationale fosfaatonderneming werd als zijn opvolger gekozen. In november besloot een groep internationale banken het betalingsverkeer met Nauru en Palau te staken in verband met de verdenking van het witwassen van gelden van Russische en Latijns-Amerikaanse criminele organisaties.

21e eeuw

Nadat in december 2002 een opstand was uitgebroken onder de vluchtelingen, viel begin 2003 de regering en werd president René Harris afgezet. De in mei 2003 bij nieuwe verkiezingen gekozen Ludwig Scotty verloor in augustus eveneens het vertrouwen van het parlement, waarna Harris opnieuw president werd. Op 22 juni 2004 werd de regering van president Harris alweer door een motie van wantrouwen ten val gebracht, en werd Ludwig Scotty door het parlement weer tot president gekozen.

Scotty maakte met hulp van Australische adviseurs een begin met een economisch hervormingsprogramma, maar raakte in oktober 2004 de meerderheid in het parlement kwijt door de schorsing van een van zijn ministers, Kieren Keke, omdat deze naast de Nauruaanse, ook de Australische nationaliteit bleek te hebben. Scotty riep daarop de noodtoestand uit, ontbond het parlement en schreef nieuwe verkiezingen uit voor 23 oktober 2004, waarbij hij een ruime meerderheid kreeg. Op 26 oktober werd hij zonder tegenkandidaten door het nieuwe parlement als president herkozen.

In september 2001 nam het kleine Nauru enkele honderden vluchtelingen op die op het Noorse schip Tampa en het Australische schip Manoora verbleven. Australië weigerde de vluchtelingen op te nemen, waarna Nauru haar diensten aanbood. In ruil voor de opvang door Nauru levert Australië brandstof en generatoren aan het eiland en wordt er bovendien een uitstaande schuld kwijtgescholden.

In 2004 keerden de meeste door Australië in 2001 op Nauru gedropte vluchtelingen weer terug naar Afghanistan, Bangladesh en Irak; in principe vrijwillig, maar volgens sommige waarnemers deels onder dwang. Op 14 oktober 2005 kondigde Australië aan dat 25 van de 27 asielzoekers in het detentiecentrum op Nauru naar Australië mochten komen. Daarmee beëindigde Australië de controversiële asielzoekerovereenkomst. In februari 2008 stopt Australië helemaal met het sturen van asielzoekers.

In december verliest Scotty het vertrouwen en wordt vervangen door Marcus Stephens. Er zijn gelijk problemen over de budgettering en er ontstaat een impasse. In april 2008 treedt het kabinet Stephens weer aan. In maart 2010 verwerpen kiezers in een referendum grondwetswijzigingen die er op gricht waren de regering stabieler te maken.

Honderden asielzoekers richtten op 19 juli 2013 vernielingen aan in een detentiecentrum nadat de Australische premier Kevin Rudd had aangekondigd dat zijn land de deuren sluit voor bootvluchtelingen. Veel asielzoekers wisten tijdens de chaos die ontstond te ontsnappen.

Australië detineert honderden asielzoekers op Nauru dat in ruil daarvoor geld ontvangt. Volgens de Australische autoriteiten hadden de vernielingen niets te maken met de aankondiging geen bootvluchtelingen meer op te nemen. In augustus 2016 rapporteert de Guardian dat er sprake is van stelselmatige wreedheden ten aan zien van jonge asielzoekers op Nauru.

Bevolking

Micronesië heeft in totaal ca. 525.000 inwoners, een hoog geboortecijfer en een van de hoogste percentages mensen beneden de 18 jaar. De mensen van de oostelijke en centrale eilanden zijn voornamelijk van Melanesische afkomt. De mensen van de westelijke eilanden zijn over het algemeen van Zuidoost- Aziatische afkomst. De Micronesische stammen en volken evolueerden in een vrij geïsoleerde omgeving zodat ze hun inheemse cultuur lange tijd konden behouden. De Chamorro van de Marianen waren de enigen die al in de zeventiende eeuw min of meer gedwongen een mengras te vormen met de Spanjaarden. In de Noordelijke Marianen en Guam wonen ook veel immigranten van landen buiten Micronesië. Nauru had in 2017 11.359 inwoners. Gemiddeld wonen er bijna 500 inwoners per km2. 58% van de bevolking is inheems. Verder is 26% van de bevolking afkomstig van de buurlanden Kiribati en Tuvalu, 8% komt uit Azië (Chinezen en Vietnamezen) en 8% is Europees.

Emigranten van de Gilbert- en Ellice-eilanden zijn over het algemeen ongeschoold en werken in de fosfaatindustrie. De Chinezen, die vroeger in de mijnen werkten zijn nu vaak timmermannen of restauranthouders. De meeste Nauruanen zijn van Polynesische afkomst. De bevolking woont vrijwel uitsluitend op de landstrook tussen strand en het plateau. Het Boe-district in het noorden is het dichtst bevolkte district van Nauru. Er is geen officiële hoofdstad, de zetel van de regering en grootste stad is Yaren.

Nauru heeft een jonge bevolking. 31,4% van de bevolking is tussen 0-14 jaar, ca. 65% is tussen 15-64 jaar en bijna 2,6% van de bevolking is 65+. (2017) Het aantal geboortes per 1000 inwoners ligt op ca. 24. De zuigelingensterfte is vrij laag voor Micronesië en ligt op ca. 8 per 1000 levendgeborenen. De gemiddelde levensverwachting is niet erg hoog, ca. 67,4 jaar.

Taal

De Micronesische talen stammen af van de Austronesische taalgroep. De belangrijkste inheemse talen zijn: het Marshallees op de Marshalleilanden, Paluaans op Palau, Chamorro op Guam en de Noordelijke Marianen, Gilbertees op Kiribati en het Nauru op Nauru. Verder zijn er nog vele talen en dialecten op de afgelegen eilanden, die soms door niet meer dan honderd mensen gesproken wordt.

De belangrijke talen ontwikkelden zich onafhankelijk van elkaar en zijn dan ook totaal verschillend. Engels wordt op geheel Micronesië gesproken maar dient vaak alleen maar als communicatiemiddel tussen de verschillende staten. Op elk afzonderlijk eiland domineert het gebruik van de eigen taal. Het Nauruaans is een mix van Polynesisch en Micronesisch. Sommige Duitse woorden klinken door en Engelse getallen worden gebruikt bij het tellen. Veel regeringsdocumenten zijn in het Engels en de meeste Nauruanen zijn dan ook tweetalig.

Godsdienst

Micronesië is bijna geheel gechristianiseerd. Spaanse katholieke missionarissen bekeerden de Marianen en de westelijk gelegen eilanden. Protestanten uit New England, Verenigde Staten, bekeerden de Marshalleilanden en de oostelijke eilanden. Chuuk, Kiribati en Pohnpei hebben ongeveer een gelijke aantal katholieken en protestanten. De meeste Nauruanen zijn christenen, 60% van de bevolking is protestant, 30% rooms-katholiek.

Samenleving

Staatsinrichting

Nauru sloot zich op 1 mei 1979 aan bij het Britse Gemenebest. Het parlementaire systeem lijkt op het Britse systeem. Nauru heeft een van de kleinste parlementen ter wereld. Slechts achttien leden telt het parlement, afkomstig van acht regio’s. Er zijn elke drie jaar parlementsverkiezingen waarna het parlement de president kiest die lid van het parlement moet zijn en tevens lid blíjft van het parlement. De president op zijn beurt benoemd vier of vijf ministers die worden gekozen uit de leden van het parlement. Volgens de grondwet van 1968 is de president tevens regeringsleider en wordt eveneens gekozen voor een periode van drie jaar.

Er bestaat stemplicht voor iedereen ouder dan 20 jaar. De laatste jaren worden gekenmerkt door veel politieke onrust. In 1997 was de politieke situatie zo instabiel dat er binnen vier maanden vier presidenten de revue passeerden. In april 1999 werd de zittende president, Bernard Dowiyogo, gedwongen af te treden na een motie van wantrouwen tegen hem. Het eiland is administratief opgedeeld in 14 districten die geleid worden door een staatsraad. Voor de huidige politieke situatie zie hoofdstuk geschiedenis.

Onderwijs

Tot en met de “highschool” is het onderwijs in Micronesië over het algemeen gratis, maar op de meeste eilanden is er maar tot het veertiende jaar een schoolplicht. Hoger onderwijs is alleen te volgen in de belangrijkste plaatsen. De enige universiteit is de University of Guam, waar ook veel studenten van andere eilanden studeren. De grootste universiteit van de Zuid-Pacific is die van Fiji, met dependances op Tarawa, Majuro en Nauru. De universiteit is bekend door zijn zeelaboratorium. Op Nauru is het onderwijs gratis en verplicht van zes tot zestien jaar. Kinderen die voortgezet onderwijs en hoger onderwijs in Australië of Nieuw- Zeeland willen volgen kunnen een beurs krijgen.

Economie

Sinds eind 19e en begin 20e eeuw is fosfaat praktisch het enige exportproduct en dus bron van inkomsten geweest voor Nauru. Het leverde erg veel geld op; op het hoogtepunt werd er 2 miljoen ton per jaar geëxporteerd. Met name de landeigenaren werden er zeer rijk van doordat ze hun land leasten aan de mijnondernemingen. Begin jaren negentig zorgde een teruglopende vraag naar fosfaat, samen met de verouderde installaties en het besef dat de fosfaatvoorraad langzaam opraakte ervoor dat de opbrengsten terugvielen naar ca. 500.000 ton fosfaat per jaar. Experts verwachten dat het met de fosfaatindustrie binnen 20 jaar gedaan is.

De opbrengsten van het fosfaat werden gedeeltelijk gebruikt om te investeren in allerlei buitenlandse projecten. Deze investeringen waren echter vaak zo slecht gepland en voorbereid dat zeer veel geld verloren ging. Zeer negatief is het feit dat de winning van het fosfaat ervoor gezorgd heeft dat ca. 80% van het eiland verwoest en onbewoonbaar is gemaakt.

De laatste jaren probeert Nauru de economische activiteiten wat te diversifiëren. Zo is er op West-Nauru een grote vismarkt gebouwd en is Japan van plan om te investeren in een nieuwe haven aan Anibare Bay. Internationale visrechten worden verkocht aan Japan, de Verenigde Staten, Taiwan en de Filippijnen.

Ook bestaan er plannen om het eiland tot een belastingparadijs voor de internationale zakenwereld te maken. Nauru is vrijwel volledig afhankelijk van import; bijna alle levensmiddelen (zelfs zoet water) worden ingevoerd. De belangrijkste exportpartners zijn Australië en Nieuw-Zeeland. De belangrijkste importpartners zijn Australië, Groot-Brittannië, Nieuw-Zeeland en Japan. De Nauru Pacific Line en Air Nauru onderhouden zeer lucratieve scheepvaart- en luchtvaartverbindingen in het Micronesische gebied en met Australië, Nieuw- Zeeland, diverse Aziatische landen en de Verenigde Staten. Landbouw is beperkt tot het verbouwen van kokosnoten, ananassen en bananen voor eigen gebruik en is alleen mogelijk op een smalle kuststrook. Toerisme is nog vrijwel onbekend.

Vakantie en Bezienswaardigheden

Yaren is de hoofdstad van Nauru en een plek waar je heel gemakkelijk kunt bewegen. Er is niet veel dat je in Yaren kunt zien, behalve de bunkers, kanonnen en andere resten van de Tweede Wereldoorlog. Maar Yaren is een relaxte plek en de plaats van waarvan uit je activiteiten zoals diepzeevissen of duiken kunt boeken.

Anibare Bay is het beste strand in Nauru, zwemmen hier is een traktatie. Zon, zand en schaduw zijn in overvloed op dit strand.

Het grootste deel van het eiland wordt gebruikt voor fosfaatwinning en er is niet veel te zien. Het Nauru Fosfaat Museum is een ambitieus eenkamer museum en één van de beste in Micronesië, met koloniale kanonnen en een overvloed aan voorwerpen uit de Tweede Wereldoorlog en de 20e eeuw in het algemeen. In de collectie bevinden zich oude flessen, hulzen, Japans aardewerk en talloze zwart-wit foto's. Het enige nadeel is dat het museum niet is gewoon open is. Neem contact op met het Ministerie van Binnenlandse Zaken voor de sleutel.

Command Ridge is het hoogste punt van Nauru. hier liepen de Japanners wacht in de jaren 1940. Er staan nog steeds een aantal verroeste wapens uit de Wereldoorlog, waaronder twee grote roterende zescilinder kanonnen die ooit 40kg zware granaten afvuurden. Er is ook een communicatie bunker waar je in kunt lopen wanneer je een zaklamp of lantaarn bij je hebt.

Klik op de menuknop bovenaan het scherm voor meer informatie

NAURU LINKS

Advertenties
• Vliegtickets Nauru
• Hotels nauru
• Tradetracker plaats advertenties en verdien geld

Nuttige links

Nauru Startnederland (N+E)
Reisinformatie Nauru (N)
Reizendoejezo - Nauru (N)
Telefoongids Micronesië

Bronnen

Galbraith, K. / Micronesia

Lonely Planet

Levy, N.M. / Micronesia handbook Moon

CIA - World Factbook

BBC - Country Profiles

laatst bijgewerkt september 2021
Samensteller: Arie Verrijp / Geert Willems