TUNESIE Economie

TUNESIE

Algemeen

Tot aan de onafhankelijkheid in 1956 vormde de landbouw de basis van de economie. Door veel vijf- en tienjarenplannen vormen het toerisme en de oliewinning op dit moment de basis van de Tunesische economie.

Ook giften van in het buitenland wonende Tunesiërs versterken de economie. Tunesië heeft een vrijemarkteconomie waarin de overheid een grote rol speelt door middel van wetgeving, het reguleren en bevorderen van investeringen, het aantrekken van buitenlandse gelden en het opzetten van werkgelegenheidsprogramma's. Hoewel Tunesië niet tot de groep armste landen behoort, heeft de economie wel alle kenmerken van die van een ontwikkelingsland: grote afhankelijkheid van de export van grondstoffen, het toerisme en de overmakingen van gelden van in het buitenland werkende Tunesiërs, terwijl hoogwaardige industrieproducten ingevoerd moeten worden. Na de Arabische lente in 2011 komt er de klad in het toerisme en krijgt de economie het zwaar te verduren. De regering van Tunesië wordt geconfronteerd met grote uitdagingen, het terugdringen van de hoge werkloosheid en het verminderen van economische verschillen tussen het meer ontwikkelde kustgebied en het verarmde binnenland hebben prioriteit. De economische groei bedroeg in 2012 en 203 rond de 3 %. Het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking was $ 9.900 (2013).

Landbouw, veehouderij, bosbouw en visserij

Ongeveer 18,3% van de beroepsbevolking is werkzaam in de landbouw. De sector draagt voor 8,6 % bij aan het bnp. Ongeveer 55% van de grond is in cultuur gebracht en er zijn grote irrigatieprojecten in uitvoering. De landbouw heeft grote problemen met ontvolking van het platteland, een verouderd pachtsysteem, bodemerosie en overbegrazing. De belangrijkste landbouwgebieden liggen in de dalen van de bergen in het noorden (granen); in het noordoosten is ook veel tuinbouw. Men verbouwt daar fruit, groenten en citrusvruchten. Wijnbouw is op Cap Bon geconcentreerd en de opbrengst bedraagt ongeveer 150 miljoen liter. In de Tunesische Sahel zijn olijven en in Zuid-Tunesië dadels de belangrijkste bronnen van inkomsten.

Een klein deel van de Tunesische landbouwgrond wordt kunstmatig bevloeid terwijl het overgrote deel afhankelijk is van de ongelijk vallende neerslag. De veehouderij kan de binnenlandse vraag naar vlees en melk niet dekken. De overheid stimuleert de veehouderij om minder afhankelijk te zijn van het buitenland. Op de steppen van Midden- en Zuid-Tunesië worden schapen, in het noorden koeien gehouden. Er zijn nog steeds veel keuterboertjes die alleen produceren voor eigen gebruik. Terwijl de pluimveesector enorm groeit, stagneert de visserij al jaren. De overheid, die een vismonopolie heeft in de kustlagunen en enkele binnenmeren, bevordert de kustvisserij en de verre visserij door de opbouw van een moderne vissersvloot. De visvangst is op dit moment nog onvoldoende om aan de binnenlands vraag te voldoen en veel vis moet daarom worden ingevoerd.

Mijnbouw en Industrie

Tunesië is zeer rijk aan bodemschatten als aardolie, aardgas, fosfaat, ijzererts, looderts, zinkerts, fluoriet, kwik en zout. De belangrijkste aardolievelden zijn Bir Aouin, al-Borma en rond de eilandjes van Kerkena.

In de Golf van Gabès zijn aardolie en kleine aardgasreserves aangetroffen. Het land moet brandstof invoeren. Ongeveer een derde van de beroepsbevolking is werkzaam in de industrie, die een behoorlijke bijdrage (30,9% in 2013) aan het bnp levert. Industriële centra zijn Tunis, waar de voedings- en genotmiddelenindustrie overheerst, Menzel Bourguiba-Bizerte met zware industrie (hoogovens en aardolieraffinage, cementindustrie en textiel), Sousse met textielbedrijven die veel produceren voor West-Europese landen, Sfax met fosfaat verwerkende industrie en Gabès met petrochemische en cementindustrie. ln het overheidsbeleid ligt de nadruk op het aantrekken van buitenlandse investeringen, exportoriëntatie en het decentraliseren van de industrie. De energievoorziening is in hoge mate afhankelijk van aardolie-import. Het beleid is er op gericht meer eigen exploratie en raffinagecapaciteit te stimuleren.

Handel

De voornaamste exportproducten zijn textiel en lederwaren, aardolie en aardolieproducten, fosfaat en chemische producten. De belangrijkste exportlanden zijn Frankrijk, Italië, Duitsland en Libië. De totale waarde van de export bedroeg $ 17,4 miljard in 2013. De import bestaat voor een groot deel uit textiel, machines, graan en auto's. Belangrijke importlanden zijn vooral Frankrijk, Italië, Duitsland, de Verenigde Staten en buurland Algerije. De totale waarde van de import bedroeg $ 25 miljard in 2013. Tunesië heeft te kampen met een handelstekort en hoge buitenlandse schuld en probeert door te bezuinigen die schuld omlaag te krijgen.

TUNESIE LINKS

Advertenties
• Tunesie Zonvakanties WTC
• Tunesië
• Tunesie Vliegtickets Tix.nl
• Vakantie Tunesie
• Tunesie Stipreizen
• Rondreis Tunesie
• Autoverhuur Sunny Cars Tunesië
• Tunesië Hotels
• Eliza was here

Nuttige links

Artikelen en Reisverhalen over TUNESIE

Bronnen