EGYPTE
Hurghada

Tekst en foto's: Joyce Frey

Reistijd februari 2010
Hurghada

Mijn voorplezier was reuzegroot als ik bibberend van de kou in het vliegtuig stapte. Met vertraging, omdat de startbaan en het vliegtuig ijsvrij gemaakt moest worden, konden we vertrekken.

In de vroege avond landde we in Hurgha, waar een aangename warmte me tegemoet kwam. Twintig minuten later stapte ik in het hotel, dat de volgende twee weken mijn “ tehuis “ zou zijn. Eerst ging ik mijn knorrende maag bevredigen en daarna liet ik het me in de bar goed gaan.

Als ik s, morgens vroeg op mijn balkon stond, was de verrassing groot. Groen gras onder me, een hoop Palmen, voor me een woonkomplex en darachter de zee. Het water was zo blau als de hemel er boven. Ook de zon liet zich al zien.

Na het ontbijt nam ik een ligbed aan het strand en genoot even van de zee. Dann wandelde ik een stuk langs de zee. Het trand buiten het hotel leek een vuilnisbelt te zijn. Maar het water is kristalklaar. Vissen zijn hier niet te zien.

Later werd me bewust, dat ongeveer 80 % van de gasten russies spreken. Wie een allergie op die Oost Europeanen heeft, moet hier wegblijven. Toch intussen hebben ze ook geleerd met vork en mes om te gaan.

In die tijd dat ik daar was is het me nooit opgevallen dat een van hun zich opvallend gedroeg. Ik heb zelfs eens boggia met ze gespeeld. Met woorden konden we ons niet uitdrukken. Maar gebaren deden het ook, en het was best leuk geweest.

Tegen de avond ging ik op verkenning uit. Het Sofitelhotel, dat nu Mercure heet, heeft voor iedereen wat te bieden. Voor jong en oud. Sport, spel. en rust.

In de avond maakte ik een wandeling buiten het hotel. Daar kan je alleen maar de straat op, waar autos toeterend voorbij razen.
Een paar dagen bracht ik op het strand door lui in de zon te liggen en te zwemmen in de zee.

Dan werd het hoogste tijd iets anders te zien. Met de shutlebus van het hotel liet ik me naar Hurghada rijden. In de Cheratonstraat was het eindpunt. Daar slenderde ik langs de vele winkels. Ook hier heerst druk verkeer.

Aan het einde van de straat staat een grote Moskee die nog in aanbouw is. Verder naar links, kwam ik bij een haven. Hier lagen een grote vissersboot, enige toeristenboten en een paar wrakken.

Dan moest ik terug, omdat de auto weer naar het hotel zou gaan.
Verdere dagen genoot ik aan het strand. Uitstapjes naar Cairo, Luxor of een jeepsafarie hoefde ik niet meer te maken. Dat had ik vroeger al gedaan.

Een andere ochtend liep ik naar de straat om met een verzameltaxi ( die erg goedkoop zijn ) naar de stad te gaan. Daar wandelde ik kris kras door de straatjes, maar niets intereseerde me. Tenslotte stond ik weer bij de haven waar alles nog het zelfde was.

Als ik terug wilde gaan, vroeg een man me, of ik de nieuwe haven zocht. Ik zei “Ja,” hoewel ik niet eens wist dat er een andere haven is.

De man wees naar de Moskee in aanbouw, een stukje verder is een markt en nog een beetje verder de nieuwe haven. Ik bedankte hem en liep de weg terug. Dat de markt in de buurt was, was al te ruiken. Een vislucht steeg op in mijn neus.

Daar het bijna middag was, waren de meeste kraampjes al leeg en de vissers waren bezig op te ruimen.
Een klein stukje verder was de haven. Hier lagen grote moderne boten. Aan de kant stonden een hoop winkels en gezellige terrasjes. Hier beviel het me direkt. Jammer genoeg lag de haven 12 kilometer van mijn hotel weg. Anders kon het nog mijn lievelingsplaatsje worden.

Op de warmste dag ging ik met een paar Russen en Arabieren met een glasbodemboot een eind de zee in. We gleden over koralriffen, waar vissen in alle kleuren zwommen. Later konden we gaan zwemmen en zelfs in het water lopen, weil een zandbank onder ons was.

Zo vervlogen die twee weken. Hoewel ik nog nooit zo lui geweest was. Maar ook een luie vakantie kan heel fijn zijn.

Meer reisverhalen: www.reisimpressies.eu