VIETNAM
Rondreis van Saigon naar Hanoi

Tekst: Joyce Frey.

We waren al tien dagen onderweg. Een paar mensen uit Canada, Australië en ik. We hadden verschillende etappes afgelegd die in Hanoi begonnen was. Nu waren we op weg naar Saigon, wat de volgende bestemming was.

We hadden drie uur vertraging. Hier ging alles verkeerd, omdat het oudjaar was. Laat in de avond landde het vliegtuig. Een gids stond op ons te wachten. Zijn gezicht was onguur, niet zo vriendelijk als alle andere Vietnamezen. Ik dacht, hij kon één van Ali baba's veertig rovers zijn.

Kort voor twaalf uur stond ik in de badkamer om klaar te maken voor het bed. Toen ik er uit kwam, knalde het buiten. Nieuwsgierig keek ik uit het raam en kon het grootste vuurwerk van m'n leven zien. " Happy New Year" midden in februari.

Na een uur was het voorbij en ik ging slapen. Om half negen gingen we de volgende ochtend verder.
Ik vroeg de anderen of ze het vuurwerk gezien hadden. Maar geen van de vier had het nodig gevonden uit hun bed te komen om te kijken.
Ik zei dat ze iets gemist hadden.

Als eerste gingen we naar een tempeltje, waar op een heilige nieuwjaarsdag enorm veel mensen gekomen waren om de goden een rookstaafje te offeren. Mensen drongen door de smalle ingang om in het binnenhof te komen waar het altaar stond, om daar hun staafjes aan te steken. Anderen kwamen er uit. Wij moesten ons ook een weg banen om naar binnen te komen.

Hoewel het altaar onder de vrije hemel stond, heerste er een vreselijke rook op de binnenplaats.
Het duurde niet lang of mijn ogen en keel leken te branden. Ik huilde dikke tranen en kon het niet lang meer uithouden. Ik zocht de "rover" en zei dat ik er uit moest. Hij wees me naar een andere uitgang, waar ik wachten zou.

Het duurde niet lang als ook de anderen hoestend en met tranen in de ogen naar me toe kwamen. We liepen een stuk.
Ons leed was vergeten toen we trommels en bellen geluid hoorden. We keken in de richting waar het geluid vandaan kwam en zagen een draak en muzikanten op straat dansen.

We renden er heen en de rover moest ons snel na rennen om ons niet kwijt te raken.
Na een poos gingen we de stad in. Daar werden grote luchtballonnen verkocht. Hier schenken de mensen elkaar ballonnen voor het nieuwe jaar. In de andere regio's, kleine sinaasappelboompjes.
Nog steeds werden varken en kippen op motoren getransporteerd om als feestmaal te dienen.

Voor het operagebouw staat een reuzengroot standbeeld van Ho Chi Minh.
Het lijk van het kleine mannetje had ik in het mausoleum van Hanoi gezien. Na een kort bezoek gingen we naar het oorlogsmuseum.
In de bus vroeg ik of we naar de Cu Chi tunnels konden gaan.
Niemand wou mee. Het was niet bij de reis inbegrepen.
Maar als er twee mensen meer meegingen, kon de rover de trip voor me organiseren.

Een paar vliegtuigen en kanonnen waren voor het museum te zien. In de hallen hingen oorlogsfoto's. Een groot beeld maakte zoveel indruk op me, dat ik tranen in de ogen kreeg. Een vrouw lag midden in een hoop dode mensen.

Tussen haar benen lag een baby dat nog met de navelstreng vast zat. Ze waren beiden ook dood........
Ik ging weer naar buiten. Mijn vrienden was ik inmiddels kwijt geraakt. Mijn nieuwsgierigheid dreef me naar een klein gebouwtje. ik ging de trap op en zag een dun bleek mannetje zitten.

Zijn handen hingen in kettingen en de voeten waren onder een stalen buis geklemd. Gelukkig was het mannetje uit was gemaakt, maar op het eerste gezicht had hij er echt uitgezien.

Weer dacht ik er aan de Cu Chi tunnels te willen zien. Toen we elkaar weer gevonden hadden en in de bus zaten, waren we allen nog onder de indruk.
Ik keek mijn mensen smekend aan en vroeg of er toch iemand wou meekomen. De vrouwen dachten er niet aan. Ze hadden genoeg oorlog in het museum gezien.

Tenslotte melde Ron, de Canadees, zich om mee te gaan. Ik kon hem wel kussen, maar deed het niet omdat zijn vrouw het niet goed gevonden zou hebben. We gingen eten. De honger was gekomen, de oorlog vergeten. we maakten grappen en hadden het, zoals op de hele reis, erg gezellig.

Na het eten moesten Ron en ik met een auto verder gaan. de rover ging met ons mee. de anderen gingen naar het hotel om bij het zwembad lui te zijn.
Na een half uur hadden we de stad verlaten en reden nu op een weg met rijstvelden en kleine dorpjes.

Verer lezen >> www.reisimpressies.eu - Vietnam