PAKISTAN
Politiebegeleiding en lachende mensen

Na het uitladen van de fietsen nemen we afscheid van onze pick-up chauffeur en beginnen we met het proces die "steek-de-grens-over" heet. Het blijkt een erg gemakkelijk proces te zijn bij een grensovergang die er totaal anders uitziet dan de grens tussen Turkije en Iran. De grensovergang tussen Pakistan en Iran bestaat uit een aantal gebouwen her en der gegroepeerd tussen zandvlaktes met aan de horizon een rij rotsen. Er is nauwelijks een hek en met hulp van verschillende mensen worden we van het ene stempellokaal naar de ander gebracht. Iran laat ons makkelijk gaan en Pakistan ontvangt ons met open armen, grote glimlachen en thee met grensofficieren. Een goed begin van Pakistan dus.

We fietsen een kort stuk naar de bussen om op zoek te gaan naar een bus die ons mee wil nemen naar Quetta. Al snel vinden we een die ons na hard onderhandelen voor de helft van de beginprijs mee wil nemen. Zodra we de tassen afladen komt er een erg aparte man aan die wij beiden niet vertrouwen. Hij beweerd dat de bus niet gaat en dat we met zijn bus mee moeten. Hij zegt dat de baas van onze bus hem wel betaalt en dat alles geregeld is. Na navragen geeft onze busbaas opeens ook aan dat zijn bus niet gaat en dat we met de ander mee moeten gaan. Ik heb mijn nekharen overeind staan en eis ons geld terug. Na veel gedoe krijgen we alles terug. De aparte man denkt dat we met hem meegaan maar we vertrouwen hem voor geen meter. We fietsen bij hem weg en zoeken een paar straten verder een bus op. Hier is de prijs goedkoper dan onze afdingprijs en zijn de mensen super vriendelijk. Ik sjouw onze fietsen het dak op en begeleid het vastbinden van zowel de fietsen als onze tassen.

Met pijn in het hart zien we de woestijn aan ons voorbij glippen. Onvoorstelbaar dat we door een gebied rijden wat zogenaamd levensgevaarlijk is. Okay er is niets afgezien van een stuk asfalt in een rechte lijn. Ja je ziet alleen maar zand als je hier fietst. En misschien zijn er rebellenleiders in dit deel van het land die toeristen gijzelen zien als inkomstenbron en onderhandelingsmiddel. Maar toch hebben we beiden het gevoel dat we de busreis maken terwijl we hadden kunnen fietsen. Safety First is allemaal prachtig maar het levert me wel een K-gevoel op. Ondertussen worden we behandeld als VIP's door de buschauffeur en crew. Erg leuk om met ze te praten en wat ons direct opvalt is het vele lachen wat de Pakistani's doen. Heerlijk om weer uitgebreid in het openbaar te kunnen grappen en grollen met mensen. In Iran was alles veel serieuser en stijver en Pakistan geeft ons gelijk weer meer lucht.

De rit gaat prima en afgezien van een nachtelijke visite van een politieagent die me van dichtbij wilde zien geen gekke dingen. Als we de hoofdstad van de beruchte provincie Baluchistan inrijden zien we heel erg veel politie op straat. Om de paar honderd meter staan groepjes zwaarbewapende politiemannen. Quetta de hoofdstad van Baluchistan schijnt een veilige stad te zijn in vergelijking met de onveilige strekken van de provincie. Wij hebben tot nu toe niets gemerkt van ongeregeldheden afgezien van de toegenomen hoeveelheid agenten. In Quetta verblijven we een paar dagen. We bezoeken het toerist office voor een veilige fietsroute. We drinken onze eerste biertjes in tijden en we genieten van het gezellige straatleven. Na de paar dagen rust wordt het tijd om weer op de fiets te stappen. We hebben van heel veel fietsers gehoord dat ze het deel van Quetta naar Bahawalpur met de trein overbruggen. Dit doen ze om de vele politie escortes te vermijden. Wij willen echter niet wachten met fietsen. Na navraag wordt ons verteld dat het gebied veilig is om door te reizen en met de insteek "we-zien-het-wel" vertrekken we op een koude ochtend richting de Indus. Links fietsen is even wennen net als de medeweggebruikers die overal zijn. Van geit, schaap, hond en kameel tot fiets, riksja, brommers, bus en vrachtauto. Na de stad konden we weer zuurstof happen en met een laatste blik achterom zagen we de grote wolk smog hangen.

Een fantastische afdaling volgt. Heerlijk slingerend glijden we naar beneden. We halen schitterend versierde vrachtwagens in en worden hierbij uitgebreid toegejuicht. Bij een checkpost vlak voor het doel van de dag worden we door de politie aangehouden. Wat onze plannen zijn en waar we vandaan komen. Als we uitleggen dat we in het dorp Mach willen slapen volgt er een gesprek over de portofoon. Uiteindelijk wordt ons verteld dat we naar het politiebureau gebracht worden en hier mogen slapen. Op het buro wordt goed voor ons gezorgd. We krijgen thee en te eten van de commandant. ‘s Avonds laat hij een speciale maaltijd overkomen die zijn vrouw gekookt heeft. Deze nacht slapen we op het goed bewaakte politieburo in Mach. Als we ‘s ochtends willen vertrekken wordt de commandant via de portofoon opgeroepen. Er wordt druk in het Pakistani gepraat en uiteindelijk volgen de warme woorden via de protofoon: "Now it's daytime and you can go!" Via de krakende portofoon werd ons door de commandant verteld dat we mochten gaan.

Tot aan Sibi hebben we zonder politiebegeleiding kunnen fietsen. Het landschap veranderde van dor en droog naar groen en levend. Voor ons een heerlijke verandering na alle kale vlaktes van Iran. We fietsen tussen de palmbomen en velden vol met graan. Als we Sibi in willen rijden worden we bij een check post aangehouden en naar het politiebureau gestuurd. Hier wordt ons verteld dat het te onveilig is om de stad in te fietsen. We worden met escorte (een pick-up gevuld met 5 zwaarbewapende agenten) naar het politieburo in de stad begeleid. Hier worden onze gegevens genoteerd voor we naar ons hotel begeleid worden. Alles gaat heel vriendelijk en we vinden het niet vervelend. In het hotel laten ze ons met rust nadat ze hebben gevraagd of we bij het weggaan via het politiebureau willen rijden. In Sibi wordt Marlous ziek en besluiten we een extra dag te blijven. Het is Oud en Nieuw en ik drink het meegebrachte biertje alleen op. Op straat is het om 00:00u doodstil, geen vuurwerk en geen party voor ons dit jaar.

In Sibi ontmoeten we een Duitser en een Oostenrijker die eveneens op de fiets zijn. Zij fietsen zonder begeleiding aangezien ze deze weigeren. De oostenrijker wil alles zelf doen en heeft geen behoefte aan poltiebegeleiding. Wij doen hier minder moeilijk over ook als dit betekent dat we bepaalde stukken niet kunnen fietsen.

Als we Sibi verlaten begint voor ons het echte gedoe met politieescortes. Dit deel is volgens de agenten extreem gevaarlijk en we mogen niet fietsen. We worden met fiets en al in de politiepick-up gezet en rijden goedbewaakt van politiedistrict naar politiedistrict. Eerst is het wel grappig om bij een politieauto achterin te zitten samen met een of meer kerels met machinegeweer. Maar na een paar keer laden en lossen begint ook de pret wel te verdwijnen. Wat ons helpt is dat we vantevoren wisten dat we dit gedeelte van Pakistan niet alles zouden mogen fietsen. Daarnaast is iedereen erg aardig en doen ze relaxed. Op het moment dat we denken alle facetten van bewaking te kennen komen we in Jacobabad. Hier worden we door 6 man sterk bij ons hotel afgezet waarna ze afscheid nemen. Als ik ‘s avonds niets vermoedend de straat oploop voor wat boodschappen wordt ik in de kraag gegrepen. Het blijkt dat we bewaakt worden door 2 politiemannen en dat we niet zomaar alleen de straat op mogen. "This is Ali Baba area, their dangerous!" Dus daar loop ik dan door de straten met een man naast me die een geweer over zijn schouder draagt. In Jacobabad worden we allebei ziek en blijven we dus een paar dagen. Deze dagen kopen we bananen met bewaking bij ons, lopen een rondje met bewaking bij ons en zitten in het internetcafe met bewaking bij ons. Heel apart om opeens voor het gevoel niet meer vrij te zijn in naam van onze veiligheid. Stel je voor dat de Ali Baba's komen.

Met de buik hersteld geven we aan dat we weer verder willen. De politie wordt gebeld en het laadproces wordt weer gestart. In de pick-up besluiten we zover mogelijk door te reizen aangezien we toch niet mogen fietsen. Deze dag gaat de geschiedenisboeken in als "geef-ze-maar-door-dag" 14 keer worden we door het ene politiekorps overgedragen aan het ander. Allemaal nemen ze de taak om ons veilig door hun district te brengen bloedserieus. Op een dag heb ik nog nooit zoveel uniformen, machinegeweren, politieautointerieur en hoge piefen gezien. We worden goed in diplomatieke antwoorden, handjes schudden en vriendelijk lachen. Een van de escortes ziet zijn taak om ons te bewaken iets anders en gedraagt zich als reisgids. Midden op de brug over de Indus rivier stopt de auto en mogen we foto's maken. Hierna volgt nog een omweg naar een heilige tempel, een mini-dierentuin en een theehuis.

Tot en met de Punjab provincie worden we van de ene politieauto overgeladen in de ander. Het antwoord op onze vraag of we mogen fietsen is steeds: "No too dangerous, go in car, it's for your safety!" ‘s Avonds hebben we politiebewaking in het hotel. Als we willen eten gaan we met de politie in een riksja en eten onder toezicht van de bewakers met geweren. In Punjab verandert dit gelukkig en zijn we erg blij als we weer mogen fietsen. Tot aan Bahawalpur fietsen we met begeleiding. Uit oogpunt van onze veiligheid rijdt er telkens een auto of motor met ons mee met de inmiddels vertrouwde mannen met geweer. Elke escorte heeft een ander idee van veiligheid en dit levert voor ons maffe sitauties op. Als we mazzel hebben rijdt de escorte rustig achter ons en laat hij ons rustig fietsen. Als de mazzel wat minder is rijdt de escorte vlak naast ons en dwingt hij ander verkeer levensgevaarlijke inhaalacties te maken uit oogpunt van de veiligheid. Maar goed na bijna 2 weken reizen komen we zonder kleerscheuren in Bahawalpur aan.

Volgens de verhalen van andere fietsers kun je na Bahawalpur rijden zonder de politiebegeleiding. Iets waar wij zeer naar uitkijken na alle agenten die we tot nu toe ontmoet hebben. Of het ons gaat lukken moeten we nog zien. We hebben het idee dat we nu in een systeem zitten wat ook wel het "doorgeefluik" van de Pakistaanse politie genoemd mag worden. Met escorte rijden wij Bahawalpur in en worden bij een duur hotel afgezet. Hier is ook een tourist office waar we even navragen hoe het met de escortes zit. Er volgt een discussie tussen de politieagenten en de man van het tourist office. Het blijkt dat de politie de plicht heeft om ons te blijven begeleiden. En dit terwijl ze zelf zeggen dat het van af nu erg veilig fietsen is. We mogen ze nu ook gebruiken om de weg te vinden en om de lokale bevolking op een afstand te houden. Onze uitleg dat we alles zelf willen doen en juist raag in contact komen met de lokale bevolking wordt alleen ontvangen door dove oren. We besluiten om een paar dagen rust te houden in Bahawalpur en het hierna te zien.

* Taftan (grens) - Quetta: Bus
* Quetta - Mach: 71km
* Mach - Sibi:110km
* Sibi - Jacobabad: 21km gefietst rest politieauto's
* Jacobabad - Sadiqabad: Politieauto's
* Sadiqabad - Ahmadpur East: 31km gefietst rest politieauto's
* Ahmadpur East - Bahawalpur: 63km

Voor meer fiets verhalen kijk op:
Wereldtrappers.nl

En voor foto's en verhalen op:
TrapperDesign.com