PORTUGAL
Albufeira Algarve

Tekst: Joyce Frey

Na een rustige vlucht, landde het vliegtuig comfortabel in Faro. Een hitte kwam me tegemoet. Ik kwam uit Zwitserland, waar het maar 15 graden was. Hier is het 't dubbele. Ik werd naar de bus gestuurd, die me naar Albufeira zou brengen.
Onderweg kon ik de uitwerking zien van de grootste droogte sinds honderd jaar, die ze nu hadden. Geen gras was te zien.
Maar tot mijn verbazing wel veel bomen die prachtig groen waren.
Later werd me vertelt dat het amandel, vijgen, pijnbomen en zelfs eucalyptus bomen waren, die met erg weinig water kunnen leven.
Ook sinasappelboompjes waren te zien.
Hun vruchten kleurden gezellig in het karige landschap.
Hoewel de Portugese sinasappels sappiger en zoeter als de Spaanse zijn, mogen ze niet in de EU landen geïmporteerd worden omdat ze te klein zijn.
Na 35 km hadden we hotel Alisios bereikt..
Het zou voor de komende twee weken mijn huis zijn. Nadat ik me in de comfortabele kamer geïnstalleerd had, ging ik op ontdekkingstocht.De zon ging al onder.
Binnen tien minuten had ik de trap die naar het oude stadje ging, gevonden.
Ik ging naar beneden, waar nauwe straatjes, met bars, restaurants, verkoopstalletjes en winkels waren.
Tenslotte kwam ik op de Plaza uit. In het midden stond een podium en daar naast een fontein, die aan de zijkanten met tegels bekleedt was
Er heerste een hevige bedrijvigheid. Een groep muzikanten uit Bolivia toverde de meest mysterieuze tonen te voorschijn.
Verderop stond een man die deed alsof hij een marionet liet bewegen. De marionet, een vrouw, bewoog zich zodanig dat het leek of ze met touwtjes bestuurd werd. Maar ze bewoog alleen maar als er geld in het bakje werd gegooid.
Later kwam een echte poppenspeler. Hij liet zijn figuren muziek maken, zingen en dansen. Aansluitend gingen zijn poppen naar de kinderen die zich in een kring hadden verzameld Het was fantastisch dit te kunnen aanzien.
Ik zag het later nog vaak en genoot er steeds weer van.
Dan ging ik verder in de richting van de zee. Bij een muur kon ik naar beneden kijken waar een man zand sculpturen maakte. De ene was een zeemeermin in een schelp en de andere Neptunis met een schone maagd. Ze zagen er beide gigantisch mooi uit.
Ik ging terug naar het gewoel in de kleine straatjes en moest oppassen niet te struikelen over de kinderwagens. Veel Engelsen wandelden hier met een rijke schare kinderen.
De kleinste sliepen in hun wagens. De grotere klaagden dat ze moe waren.Hoe later het werd, hoe meer mensen zich hier bewogen.
Kinderen moesten poseren om een zo natuur getrouw portret van zich te laten maken. Anderen besloten om van zichzelf een karikatuur te laten maken door hun haren te laten vlechten of een henna tatoo te laten maken.
Het werd zo druk dat ik me nog amper kon bewegen. Ik was ook moe en besloot om terug naar m'n hotel te gaan.
Maar eerst moest ik al die trappen weer op. Die treden waren zo breed, dat ik twee stappen moest zetten om een tree verder te komen. Het was een marteling.
Toen ik mijn hotel bereikt had ging ik nog een poosje op het balkon zitten en genoot van de rust.
Ik had de zee hier nog niet gezien maar ik kon wel horen hoe de golven op het strand sloegen.
Ik voelde me echt in vakantiestemming en was er nu al zeker van dat het me hier wel zou bevallen.
's Morgens na het ontbijt , ging ik naar het strand.
Om dat te bereiken moest ik eerst een etage hoger gaan, om vandaar weer met trappen naar beneden te lopen.
Daar dacht ik: " Dit is een super-hotel. Hier is de fitness training gratis!"
Op het strand aangekomen spreidde ik mijn badlaken uit en wandelde tot aan de rotsen aan het eind van het strand. Daar probeerde ik door de rotsen verder te komen, maar dat was onmogelijk. Ik wandelde terug naar mijn badlaken en legde mezelf in de zon en genoot van het mooie leven.
Deze plek hield ik tot het eind van mijn vakantie. Ik genoot van de zonnestralen en de aangename temperatuur van het water, waar ik me op golven liet drijven.
In de middag liep ik nog eens naar het stadje en vond het echt gezellig hier.
's Avonds stapte ik nogmaals alle trappen af en vond de halte van een toeristen treintje. Eigenlijk was het een auto met aanhangwagens. Ik kocht een retourtje en reed naar de nieuwe stad. Daar aangekomen wandelde ik door de lange straat waar ook veel bars, restaurants en winkeltjes waren. Maar hier vond ik het niet zo leuk en reed weer terug.
De volgende dag liet ik me nog eens naar de stad rijden.. De jonge chauffeur vond het leuk om om ons een paar over de rotonde te laten draaien om dan verder door de straten te suizen. de achterste wagon, waar ik in zat, slingerde heen en weer.
Maar ook bij daglicht beviel de stad me niet bijzonder.
Aan het einde van de straat was een boog met bougainvillea's te zien. Daar achter was een parkje waar een vijvertje was met een pijp er in waar water uit kwam. Het geluid van het plonzende water werkte rustgevend, alhoewel, het er uit naast staande grote hotel luide muziek klonk.
Na een korte pauze maakte ik me weer op voor de terugweg door de drukke straat en zocht het treintje.

Verder lezen... www.reisimpressies - Albufeira