LIBERIA
Geschiedenis

To read about LIBERIA in English - click here

Hotels liberia

Geschiedenis

Liberia, in 1821 door de American Colonization Society gesticht voor uit de Verenigde Staten afkomstige vrijgelaten zwarte slaven, verwierf in 1847 onafhankelijkheid. Het is na Ethiopië de oudste onafhankelijke staat van Sub-Sahara Afrika. Het land werd nimmer gekoloniseerd. De vrijgelaten slaven die zich in Liberia hadden gevestigd, gingen als nieuwe elite het land besturen. Er bestond een grote kloof tussen deze Americo-Liberianen en de autochtone bevolking van het gebied.

In 1926 werd de eerste rubberplantage geopend. Belangrijke staatshoofden in de daarop volgende periode waren de presidenten William Tubman (1943-'71) en William Tolbert (1971-'80). Dankzij buitenlandse - voornamelijk Amerikaanse - investeringen in plantages en mijnbouw groeide de economie van het land. In de grote onderontwikkelde regio van de West-Afrikaanse kust vormde Liberia lange tijd een opvallende economische enclave. Aangezien de inkomsten vooral werden aangewend voor de instandhouding van de geprivilegieerde elite, bleef de ontwikkeling van het land als geheel uit. De oliecrises van de jaren zeventig deden voorts de ruilvoet van Liberia's exportproducten sterk verslechteren, met alle negatieve gevolgen van dien voor de economie.

Een staatsgreep bracht in 1980 Samuel Doe aan de macht. Het corps beroepsofficieren van de Armed Forces of Liberia (AFL) werd afgeschaft; de reeds bestaande politieke instabiliteit van het land nam toe en de positie van de regering verzwakte. De financiële discipline verslapte steeds verder en economisch wanbeheer leidde tot kapitaalvlucht op grote schaal. Gecombineerd met toenemende etnische strijd verviel het land aan het eind van de jaren tachtig in een staat van burgeroorlog.

In 1989 viel Charles Taylor als leider van het National Patriotic Front of Liberia (NPFL) vanuit buurland Ivoorkust Liberia binnen. Na een burgeroorlog van acht jaar wist hij uiteindelijk via verkiezingen in 1997 president te worden. Bij de beëindiging van de burgeroorlog speelde de Cease-fire Monitoring Group (ECOMOG) van de regionale organisatie Economic Community of West African States (ECOWAS) een cruciale rol.

Onder Taylor was er geen sprake van wederopbouw van het land. Hij regeerde als een dictator, waardoor oppositionele groepen weer naar de wapens grepen. De strijd breidde zich in 2002 en 2003 snel weer uit.

Na diverse vergeefse (internationale) vredesinitiatieven, werd op 17 juni 2003 onder internationale druk en onder auspiciën van de regionale organisatie ECOWAS (Economic Community of West African States) in Accra (Ghana) een staakt-het-vuren-overeenkomst gesloten door de regering-Taylor en de rebellengroepen LURD en MODEL. Na diverse schendingen van het bestand, culminerend in zware gevechten in Monrovia in juni en juli 2003, weken van diplomatiek getouwtrek en de stationering van een door Nigeria geleide ECOWAS-troepenmacht werd op 18 augustus 2003 in Accra uiteindelijk een vredesakkoord bereikt. Het vredesakkoord voorzag in ontwapening van gewapende strijders en in de installatie van een overgangsregering. In deze regering namen de drie voormalige strijdende partijen zitting, samen met vertegenwoordigers van reguliere - dat wil zeggen ongewapende - politieke partijen en het maatschappelijk middenveld.

De implementatie van het vredesakkoord verliep tussen augustus 2003 en november 2004 met horten en stoten. De internationaal gesteunde overgangsregering, geïnstalleerd op 14 oktober 2003 en geleid door zakenman Gyude Bryant, had te kampen met gebrekkige loyaliteit van regeringsleden, corruptie en een leiderschapscrisis binnen LURD. De regering slaagde er dan ook niet in in het gewenste tempo hervormingen door te voeren of het gezag in het hele land terug te winnen, waardoor de voormalige strijdende partijen in grote delen van het land nog de dienst uitmaakten. Bovendien werd nog gevreesd voor invloed van oud-president Taylor, die bij zijn vertrek naar Nigeria - waar hij sinds 11 augustus 2003 in ballingschap leeft - had aangegeven Liberia niet voorgoed te verlaten. Taylor is door het Speciale Hof in Sierra Leone aangeklaagd wegens oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.

Na een periode zonder grote veiligheidscrises braken eind oktober 2004 in Monrovia en enkele andere steden ernstige onlusten uit, waarbij 16 personen om het leven kwamen en 208 gewonden vielen. Korte tijd later, in november 2004, ondertekenden LURD, MODEL en de strijders van de voormalige regering een overeenkomst waarmee ze zich ontbonden als gewapende groeperingen en werd het ontwapeningsproces van oud-strijders voltooid.

Op 11 oktober 2005 vond in Liberia de eerste ronde plaats van de presidentiële en parlementaire verkiezingen, de eerste vrije en democratische verkiezingen sinds het aantreden van de omstreden President Taylor in 1997 en de daarop volgende burgeroorlog. Na de eerste ronde bleek geen van de kandidaten de 50?rempel te hebben gehaald en bleven twee kandidaten over voor de ‘run off’/tweede ronde. Ex-voetbalster George Weah behaalde het hoogste percentage stemmen in de eerste ronde, te weten 28%, terwijl voormalig Minister van Financiën en ex-top IMF en Wereldbank-bureaucraat, Ellen Johnson-Sirleaf als tweede eindigde met 19% van de stemmen. De laatste wist de tweede ronde, gehouden op 8 november, echter enigszins verrassend en ruim in haar voordeel te beslechten met 59% van de stemmen, tegen Weah met 41% van de stemmen. De verkiezingen stonden onder streng toezicht van de VN-vredesmacht in Liberia, UNMIL en zijn volgens het oordeel van de diverse verkiezingswaarnemingscommissies vrij en eerlijk verlopen. Zo was ook de eindconclusie van de EU Election Observation Mission (EOM) voor wat betreft het verloop van beide ronden. Ellen Johnson-Sirleaf is hiermee het eerste vrouwelijke staatshoofd van Afrika. In juni 2007 begint het proces tegen voormalig president Charles Taylor in Den Haag. Hij staat terecht wegens oorlogsmisdaden. In februari 2009 bekent Johnson-Sirleaf voor de waarheid- en verzoeningscommissie dat ze in het verleden ten onrechte Charles Taylor heeft gesteund. Oktober 2011 is een belangrijke maand voor Johnson-Sirleaf. Ze krijgt de Nobelprijs voor de vrede en ze wint de door de oppositie geboycotte verkiezingen. Charles Taylor wordt in april 2012 veroordeeld tot vijftig jaar cel. Hij moet zijn straf in Groot-Brittannië uitzitten. In de zomer van 2013 blijkt dat er ondanks een programma van de regering op grote schaal illegale handel in hout is. De bossen zullen als het zo door gaat in rap tempo verdwijnen. Van 2014 tot 2016 wordt Liberia hard getroffen door een uitbraak van het dodelijke Ebolavirus, rond de 5000 mensen overlijden. In december 2017 wordt de ex-voebalster George Weah gekozen tot president. De volgende verkiezingen staan gepland in 2023.

advertentie

LIBERIA LINKS

Advertenties
• Hotels Liberia
• Vluchten naar Monrovia Liberia | VliegenNaar
• Hotels Trivago
• Boeken, ook tweedehands, over LIBERIA bij Bol.com

Nuttige links

Liberia Startnederland (N+E)
Reisinformatie Liberia (N)

Bronnen

Elmar Landeninformatie

CIA - World Factbook

BBC - Country Profiles

laatst bijgewerkt maart 2024
Samensteller: Arie Verrijp / Geert Willems